Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Αριστερές Αντιφάσεις, Βιομηχανία των Ειδώλων και Κριτικές Αποτιμήσεις

Ίδια μέρα που διεξαγόταν το Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ, στις 15 Φεβρουαρίου, η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ δημοσίευε ένα άρθρο του Ανταίου Χρυσοστομίδη τιτλούμενο "Η γοητεία των χαμένων επαναστάσεων" με παρουσίαση του Κουβανού λογοτέχνη Λεονάρντο Παδούρα, που μαζί με τον Πέτρο Μάρκαρη παρουσίαζε στην Αθήνα τη βδομάδα που μας πέρασε το βιβλίο του «Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη»"Κι όμως όλοι ξέρουν (ή θα έπρεπε να ξέρουν) ότι η επανάσταση δεν έφερε την ευτυχία στο νησί της Καραϊβικής. Φτώχεια, πορνεία, ναρκωτικά, και πάλι φτώχεια, και λογοκρισία και έλλειψη δημοκρατίας χαρακτηρίζουν τη σημερινή Κούβα η οποία με το ζόρι στέκεται στα πόδια της", λέει ο αρθρογράφος, ενώ πιο κάτω θα αναφερθεί στον αριστερό συναισθηματισμό:

"Κι όμως η Κούβα παραμένει γοητευτική στους περισσότερους Έλληνες αριστερούς, όπως στους Ιταλούς, στους Γάλλους κ.λπ. Ο συναισθηματισμός. Ο περίφημος αριστερός συναισθηματισμός, αυτός που γέννησε στιγμές απίστευτου ηρωισμού αλλά και υπέθαλψε φρικτά εγκλήματα. Η ιδέα της επανάστασης που αν και απέτυχε να κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους -γιατί απέτυχε, αυτή είναι η αλήθεια: ποιος από εμάς θα ήθελε να ζει στη σημερινή Κούβα;- εξακολουθεί να «πυρπολεί» τις ψυχές των αριστερών αυτού του κόσμου."

Λέξεις όπως ανατροπή, ρήξη με το κατεστημένο, εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας, ισότητα, δικαιοσύνη, πάταξη της διαφθοράς, επανάσταση, αγώνας εξακολουθούν με τον ίδιο ρομαντισμό και την ίδια πίστη για έναν καλύτερο κόσμο να είναι σε χρήση διαχρονικά απ' όλα τα αριστερά ρεύματα κι απ' όλους τους κομματικούς χώρους, ακόμη και μέσα στο γραφειοκρατικό ΚΚΕ που εμμένει άκαμπτο στις γραμμές του και θα αποτιμήσει την ιστορία για να βγει πάντα με τα ίδια επιχειρήματα: να τραυματιστεί βαρειά ο δικομματισμός, να ενισχυθεί το λαϊκό κίνημα, να πέσει το κεφάλαιο, όπου φυσικά δεν τίθεται κανένα ηθικό δίλημμα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., είναι εξίσου ουραγοί του κεφαλαίου και ο ΣΥΡΙΖΑ οππορτουνίζει, άρα δεν τίθεται κανένα θέμα συνεργασίας με κανέναν. Στη διακυβέρνηση της χώρας, ανεξάρτητα αν στην εξουσία βρίσκεται η Ν.Δ. ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ. η απάντηση είναι μία και passe-partout "να πέσει το κεφάλαιο", ενώ κανένα ενδιαφέρον δε διαφαίνεται είτε στον κοντινό είτε στο μακρινό ορίζοντα για μια εναργέσταρη ενασχόληση με τα κοινά επί ουσιαστικών και συγκεκριμένων προτάσεων επί συγκεκριμένων θεμάτων. Η καραμέλα πάλιωσε, αλλά η προσήλωση στο συγκεκριμένο μονοπώλιο -της συγκεκριμένης μάρκας καραμέλας- παραμένει η ίδια.

Αλλά οι λέξεις - φάροι, ουτοπίες που ψάχνουν να μετατραπούν σε Ιθάκες δε χρησιμοποιούνται μόνο απ' τους οπαδούς του Κ.Κ.Ε. Είναι το ίδιο σε χρήση και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ιστορικά: Από την καπηλεία του λαϊκού κινήματος με το πιασάρικο και δημαγωγικό προεκλογικό σύνθημα του Αντρέα Παπανδρέου "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" το '81, το ίδιο σε χρήση με το λαϊκισμό Κουτσόγιωργα που ακολούθησε, όπως και στα χρόνια του εκσυγχρονιστή Σημίτη και του μετριοπαθούς Γιώργου Παπανδρέου.

Και θα ήταν οξύμωρο, αν απουσίαζαν κι από το ΣΥΝ ή το ΣΥΡΙΖΑ, όπου και αντιληφθήκαμε εγκαίρως ότι ο Φιντέλ Κάστρο δεν είναι το είδωλο που θα μιλήσει στην καρδιά των ταλαιπωρημένων μαζών ακόμη κι απ' τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια με το Κ.Κ.Ε. εσ., όταν όλοι οι αριστεροί μελετούσαν Γκράμσι, όπως τώρα μελετούν συνήθως Τσόμσκι.

Σήμερα στις αφίσες του Τσε και του Άρη Βελουχιώτη προστέθηκαν νέοι ήρωες, περισσότερο εκσυγχρονισμένοι και με απήχηση στο λαό, όπως του ηγέτη της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στρατιωτικού Ούγκο Τσάβες, που το '92 πραγματοποιούσε με το MBR-200 απόπειρα πραξικοπήματος κατά του "El Gocho" Πέρες, πήγε φυλακή και το 1998 εξελέγη πρόεδρος με λαϊκή απήχηση, επανεξελέγη το 2002 και το 2006 κι αφού απέτυχε το 2007 να περάσει τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που θα του επέτρεπαν να γίνει ισόβιος πρόεδρος με κατάργηση της αυτονομίας της κεντρικής τράπεζας και ενίσχυση του ελέγχου του στις ένοπλες δυνάμεις, επανέρχεται τώρα το Φεβρουάριο του 2009 για να κερδίσει τα προνόμια που διεκδικούσε:

[...Για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εκφράζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάφοροι λαϊκιστές ηγέτες της περιοχής, όπως ο Αλβαρο Ουρίμπε της Κολομβίας και ο Ντανιέλ Ορτέγκα της Νικαράγουας, που θέλουν να καταργήσουν κι αυτοί τους νομικούς περιορισμούς στην επ'αόριστον επανεκλογή τους.

Ενδιαφέρον όμως δείχνει και η Ουάσινγκτον, ένας συχνός στόχος των εκρήξεων του Τσάβες.

Είναι λοιπόν η Βενεζουέλα μια δημοκρατία; Ναι, απαντά με άρθρο του στην Ελ Παϊς ο Μοϊσές Ναϊμ, διευθυντής του περιοδικού Foreign Policy. Ναι - αν δημοκρατία σημαίνει διεξαγωγή εκλογών όπου η κυβέρνηση κάνει αδιάκριτη και καταχρηστική χρήση των δημοσίων πόρων για να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Αν δημοκρατία σημαίνει ένα σύστημα όπου ο πρόεδρος προκηρύσσει δημοψήφισμα όσες φορές χρειαστεί για να το κερδίσει. Αν δημοκρατία σημαίνει ότι ο πρόεδρος ελέγχει άμεσα τη Βουλή, το Ανώτατο Δικαστήριο, τις ένοπλες δυνάμεις, την κεντρική τράπεζα και τη βιομηχανία
...] θα πουν οι New York Times και η El Pais.

O ΣΥΡΙΖΑ συνεχάρη το εκλογικό αποτέλεσμα και το tvxs.gr θα επισημάνει: "Αξιολογώντας το σύνολο της εκλογικής διαδικασίας, εμείς οι παρατηρητές από την Ελλάδα μετά λόγου γνώσεως και στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας, και έχοντας ιστορική ή προσωπική εμπειρία δικτατορικών καθεστώτων στην χώρα μας, είμαστε σε θέση να διακρίνουμε μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας.

Εκτιμούμε ότι το δημοψήφισμα στις 15 Φεβρουαρίου 2009, διεξήχθη με όλους τους κανόνες της δημοκρατίας, δηλαδή με αντιπαράθεση απόψεων, ελευθερία προβολής θέσεων, ελευθερία πολιτικών συγκεντρώσεων, ελεύθερη χρήση ενημέρωσης και μέσων προπαγάνδας και ολοκληρώθηκε μέσα σε συνθήκες διαφάνειας και γνησιότητας".

Περίεργο δημοψήφισμα αλήθεια αυτό, που μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, ελεύθερα και δημοκρατικά ο λαός αποφασίζει για μια άρδην αντιδημοκρατική ρύθμιση, που θα έδινε τροφή και στήριξη σε κάθε μελλοντικό δικτάτορα να κάνει χρήση αυτών ακριβώς των ρυθμίσεων που ο Τσάβες επιδίωξε για να ασκήσει το "δικαίωμά του" να μετατραπεί σε ισόβιο πρόεδρο, ενώ συγχρόνως από μεριάς Ελλάδας υπάρχουν προτροπές και ευχολόγια να μην ασκήσει το δικαίωμα αυτό (που μόλις έχει επαναδιεκδικήσει και επιτύχει) περί ισοβιότητας στην προεδρία της Βενεζουέλας.

Στο μεταξύ και στην Ευρώπη ένας νέος αστέρας της Αριστεράς κάνει εμφάνιση. Ο Γάλλος ταχυδρόμος Ολιβιέ Μπεζανσνό, με φιλοδοξίες να έχει ακόμη μεγαλύτερη απήχηση από εκείνη της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας. Σε συνέντευξή του στην Ελένη Τσερεζόλε, που δημοσιεύτηκε και στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ στις 15 Φεβρουαρίου

Στην ερώτηση της δημοσιογράφου "Κάποιοι προσάπτουν στο νέο κόμμα ότι δεν επιθυμεί να κυβερνήσει, ότι περιορίζεται σε εύκολα συνθήματα: τι απαντάτε;", ο Μπεζανσνό θα πει: "Σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα, ο στόχος μας δεν είναι να κάνουμε τα πάντα για να κυβερνήσουμε αλλά να κάνουμε τα πάντα για να υπηρετήσουμε τον κόσμο της εργασίας και να έχουμε την ίδια συμπεριφορά στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες, στους χώρους εργασίας μας ή στις εκλογές. Αν σήμερα αρνούμαστε να κυβερνήσουμε με το Σοσιαλιστικό κόμμα είναι γιατί δεν θέλουμε να είμαστε συνένοχοι μιας πολιτικής απαρνήσεων. Αλλά δεν πρόκειται για μια αντιπολίτευση αρχής. Σε μια άλλη κατάσταση στη βάση μιας γενικευμένης κινητοποίησης του λαού και ενός προγράμματος ρήξης με τον καπιταλισμό, είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μέρος στην εξουσία. Σήμερα προτάσσουμε ένα επείγον πρόγραμμα διεκδικήσεων, το οποίο συνδέουμε με ένα κοινωνικό πρόγραμμα."

Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε δηλαδή, που δε φαίνονται να διαφέρουν και πολύ απ' τις εν Ελλάδι κουκουεδίστικες αντιλήψεις "Όταν πέσει το κεφάλαιο...", αλλά και τις αριστερίστικες αντιλήψεις άλλων που επί συγκεκριμένων ερωτήσεων "πώς αντιμετωπίζεται το τάδε ή το δείνα πρόβλημα στην οικονομία;" σου απαντούν "το πρόβλημα είναι να δούμε πώς φτάσαμε ως εδώ, με το νεοφιλελευθερισμό, με τις κοινωνικές ανισότητες και τις αδικίες" και αναμασούν: "το εισόδημα των κατώτερων τάξεων πλήττεται, η αισχροκέρδεια έχει εκτοξευθεί στα ύψη" και τα λοιπά και τα λοιπά, θεωρώντας ότι κομίζουν γλαύκα εις Αθήνας και ανακεφαλαιώνοντας τη μιζέρια μας, για την περίπτωση που δεν τη ζούμε ή δεν την έχουμε εμπεδώσει, ώστε να αφυπνιστούμε και να συμμετάσχουμε στις λαϊκές κινητοποιήσεις - (τις οποίες τις έχουμε φάει με το κουτάλι χρόνια τώρα, κι έχουμε φάει τα λυσσακά μας), αλλά δεν πειράζει: Μία, δύο, τρεις μαζικές κινητοποιήσεις ακόμη είναι πάντα χρήσιμες για την περίπτωση που θα κάνουμε κοπάνα από κάποια για να μας επιπλήξουν οι νέοι ηγέτες της Αριστεράς ως αυστηροί απουσιολόγοι.




Φαίνεται ότι η Αριστερά δεν έχει ξεφύγει ακόμη από το σύνδρομο του Μεσσιανισμού, ώστε ηγέτες ή ηγετίσκοι της παγκόσμιας σκηνής - είδωλα που ανεβαίνουν στο βάθρο για να εκβαραθρωθούν λίγα χρόνια αργότερα και να αντικατασταθούν με άλλα -χρησιμεύουν για να αποδειχθεί με τη μέθοδο της συγκριτικής συνεδριακής επιστημολογίας ως μια ακόμη απόδειξη πρόσχημα ότι οι Ουτοπίες θα παραμείνουν ου-τόποι και προορισμός για το πουθενά.

Όμως ο Φάουστο Μπερτινόττι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα πει:

[...Σκεπτόμαστε, αντίθετα, μια ανοιχτή κοινωνία, μιλάμε για διαδικαστική πορεία (processualità) - όχι για κατι το αναπόφευκτο - και για κινηματικότητα που θά’ πρεπε να ανατρέψει την κατάσταση πραγμάτων που επικρατεί. Ποντάρομε περισσότερο στην πάλη των τάξεων παρά στον καθορισμό εκείνου που έπρεπε να είναι η κομμουνιστική κοινωνία και είμαστε επόμενα σε θέση να αποδεχθούμε την προτροπή ενός δημοκράτη όπως ο Κελσεν: «Εάν σκέπτεστε», μας έλεγε, «ότι ο κομμουνισμός είναι η συμφιλίωση και η απάλειψη των ανταγωνισμών, η κοινωνία που σκέπτεστε προκαλεί φόβο». ...]

Πιο κάτω θα πει: [...Πιστεύω ότι η ιστορία μας επηρεάστηκε – όχι στα έργα του Μάρξ, αλλά στη μαρξιστική βουλγάτα - από την ιδέα του τέλους της ιστορίας. Μιά ιδέα σύμφωνα με την οποία, όταν ανατρέπεται η καπιταλιστική κοινωνία, η κοινωνία που ακολουθεί δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι έξω από αυτή, ένα είδος επιγείου παραδείσου. Με το τέλος της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν θα γινόταν μόνο μια ασυνέχεια, αλλα θα παραγόταν μια ολοκληρωτική και οριστική ρήξη. Στην καινούργια κοινωνία θα είχαμε την έλευση του βασιλείου της ευτυχίας και την πραγματοποίηση μιας νέας ανθρωπολογίας. Το σημείο που είναι δύσκολο να αποδεχθούμε είναι ακριβώς αυτό: πρέπει να απελευθερωθούμε από την ιδέα μιας νέας κοινωνίας σαν τέλος της ιστορίας και από την ιδέα ότι η πολιτική μπορεί να δώσει την ευτυχία. Ξέρω καλά ότι αυτές οι δυο ιδέες δεν ανήκουν μόνο στους κομμουνιστές ή στο εργατικό κίνημα. Η σχέση μεταξύ της πολιτικής και της ευτυχίας, η ιδέα ότι το Κράτος πρέπει να εγγυάται την ευτυχία των πολιτών ανήκε ακόμη, π.χ, στους πατέρες του συντάγματος των ΗΠΑ.

Σήμερα όμως χρειαζόμαστε μια αλλή προοπτική. Πρέπει να σκεφτούμε την κοινωνία σαν ένα ανοιχτό χώρο, από τον οποίο απομακρύνονται οι λόγοι της αλλοτροίωσης, της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας, αλλά μέσα στον οποίο η διαδρομή του καθενός επαφίεται στον ίδιο και είναι δική του, μόνο δική του, ακόμη και αν εξαρτάται από σχέσεις με τους άλλους και τον άλλο...
]

Στην Οδύσσεια των Αριστερών Κινημάτων η αναζήτηση της Ιθάκης στο νησί του υπαρκτού σοσιαλισμού αποδείχθηκε πλάνη. Η Ατλαντίδα καταποντίστηκε παίρνοντας μαζί της όλους της τους θησαυρούς. Στην πολύ συνθετότερη και επιρρεπέστερη σε αλληλεπιδράσεις σημερινή κοινωνία από την εποχή του Μαρξ έμειναν κάποια βασικά εργαλεία: η κριτική, οι βάσεις του εποικοδομήματος, η ανοιχτή θεώρηση της κορυφής της πυραμίδας, ο διαλεκτισμός. Κι από την άλλη η σημερινή διαφοροποιημένη μορφή του κεφαλαίου που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά αποθέματα πλούτου και οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Το σύγχρονο καπιταλιστικό όνειρο αγοράστηκε με πομφόλυγες και νομοτελειακά οδηγεί στο Μεγάλο Λιμό. Τα στομάχια δε γεμίζουν με μπουρμπουλήθρες κι ούτε οι λιμοκτονούντες θα επιζήσουν αν γίνουν κωπηλάτες για το νησί της Ουτοπίας.

Το διά ταύτα; Η εξέγερση; Η επανάσταση; Η ένοπλη πάλη; Η άλωση της Βαστίλλης και η καρατόμηση της Μαρίας Αντουανέτας με την κρυφή προσδοκία τα "Δεκεμβριανά" της Ελλάδας να λειτουργήσουν ως σπινθήρες παγκόσμιας εξέγερσης κατά τους κρυφούς πόθους του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ;

[...Ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΝ, Δ. Τζανακόπουλος, στο περιοδικό «Θέσεις» (τεύχος 106), αναφερόμενος στους αντιεξουσιαστές, σημειώνει ότι «η βία των αντιεξουσιαστών δεν χρήζει προφανώς καταδίκης. Χρήζει όμως σφοδρής θεωρητικής και πολιτικής κριτικής, διότι από τη σκοπιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική». Και λίγο παρακάτω: «Η απόρριψη της τυφλής βίας δεν πρέπει να γίνεται με όρους ηθικούς, αλλά με όρους πολιτικής αποτελεσματικότητας»...] θα επισημάνει ο Τάσος Παππάς στην Ελευθεροτυπία, 17/02/09

Δηλαδή αν η βία των αντιεξουσιαστών είναι "πολιτικά αποτελεσματική" νομιμοποιείται; Και πού πάει αυτό το περίφημο Άρθρο 3 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: "Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική του ασφάλεια.";

Και πάλι [...ο Μπερτινόττι καλεί την αριστερά να δηλώσει ανοιχτά ότι είναι υπέρ της μη-βίας. Δηλώνει πεπεισμένος ότι η απαραίτητη και αναγκαία κριτική στον σημερινό καπιταλισμό μπορεί να λάβει σάρκα και οστά στο πλαίσιο μιας μη-βίαιης και δημοκρατικής ανέλιξης της κοινωνίας και μιας ειρηνικής θεώρησης των ανθρωπίνων σχέσεων. Και υπενθυμίζει την προφητεία που η Κασσάνδρα απηύθυνε στον Αινεία: «Δεν θέλω να ζω με έναν ήρωα, δεν θέλω να ζω τον μετασχηματισμό σου σε μνημείο».

Στον προβληματισμό αυτόν συνέβαλε σημαντικά ο Πιέτρο Ινγκράο:

Πρώτον: με τις έρευνες και τις πολιτικές του αναλύσεις για τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και πολέμου (όρα το βιβλίο «La guerra sospesa. Ο μετέωρος πόλεμος»).

Δεύτερον: με τον όρο που έθεσε, για να γίνει μέλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που δεν ήταν άλλος από εκείνο της καταδίκης του σταλινισμού σε όλες τις εκφράσεις του που, πέραν των άλλων, έχουν σχέση και με τη βία, με την ενοχοποίηση της διαφορετικής γνώμης, την αποδοχή της ενοχής για τη διαφορετική γνώμη, και τις κατ’ επέκταση αυτοκτονίες κ.λπ.

Ο λογαριασμός με την ιστορία μας.

Για να φέρουμε σε πέρας αυτή την ερευνητική διαδικασία αναγκαστήκαμε να λογαριαστούμε με την ιστορία μας. Θα ήμασταν αναγκασμένοι να λογαριαστούμε έτσι και αλλιώς, αλλά σήμερα είναι επείγον. Πρέπει να καταλάβουμε, εμείς που είμαστε οι κληρονόμοι του εργατικού κινήματος του Χίλια εννιακόσια, γιατί αυτή η μοναδική προσπάθεια ηττήθηκε ιστορικά. Είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής μας ή να υποτιμηθεί σαν δευτερεύον. Η ανάπτυξη των κινημάτων της κριτικής της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η επιλογή της μη-βίας, μας επιβάλλουν να διερευνήσουμε κριτικά αυτή την ιστορία, για να καταλάβουμε τι είναι νεκρό και τι είναι ζωντανό σ’ αυτή, τι δεν λειτούργησε
...] (βλέπε ολόκληρο άρθρο εδώ)

Και ξεχνάμε και το βασικότερο:

Ότι οι ουσιαστικές ρήξεις και ανατροπές δε γίνονται στο δρόμο με τα συνθήματα. Γίνoνται με τη νομοθετική μεταρρύμιση εντός Κοινοβουλίων και με την προάσπιση των θεσμών. Όσο οι θεσμοί εκφυλίζονται κι εμείς μένουμε μόνο στην καταγγελία και στη φωνή διαμαρτυρίας, χωρίς να συνοδεύεται η κραυγή από εξασφάλιση δημοκρατικών ρυθμίσεων, οι φωνές του δρόμου είναι καταδικασμένες να μείνουν ήχος σε ηχομονωμένους χώρους.

Από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα ο κόσμος δεν προσδοκά να βρεί τον οιστρηλάτη των κινητοποιήσεων, αλλά τους ανθρώπους που εξέλεξε να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του στη Βουλή.


________________________________________


Συναφής ανάρτηση:
Ηγερίες



© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 18 Φεβρουαρίου 2009

buzz it!

7 σχόλια:

takis είπε...

Tα έβαλες και με τον Μπεζανσνό τώρα?...
Αν το μάθει η κόρη μου χάθηκες, ....
αλλά αυτή τουλάχιστον, μόλις έγινε 18..δικαιολογείται..
κάποιοι ντόπιοι γερόλυκοι της πολιτικής να δούμε πως δικαιολογούνται με τα εύκολα συνθήματα που τα έχουν σαν καραμέλα...

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Δεν μας έφτανε ο γιός του ταχυδρόμου...
"Ο ταχυδρόμος χτυπάει δυο φορές"
Τέλος πάντων Ελλάς- Γαλλία συμμαχία:)

Για τον ιμπεριαλισμό δεν είπες λέξη.
Για την ΕΕ των μονοπωλίων;
Για αύξηση του κατώτατου μισθού;
Για το επίδομα θέρμανσης;
Για την "πάταξη" της φοροδιαφυγής";

Τίποτα δεν είπες!!
Ούτε καν σουβλάκια στου Μπαϊρακτάρη δεν τρώς...

Μόνο μπριζολάκια στον Τέλη και θεωρίες.
Δεν βλέπω να γίνεσαι πολιτικός:)

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Ούτε την ψήφο της κόρης του Τάκη δεν θα έπαιρνες αν κατέβαινες υποψήφια!

Άσε που και ο Τάκης για να σε ψηφίσει θα ζητούσε άλλα πράγματα!
Κανά ρουσφετάκι κάνεις;
Όχι!

Τότε τι μας λες;
1.Ούτε το σύστημα θα ρίξεις.
2.Ρουσφέτια δεν κάνεις.
3.Μαζί μας ή κοντά μας δεν έρχεσαι.

Συγγνώμη, αλλά αλλάζει έτσι η κοινωνία και η ζωή μας;

takis είπε...

Μπριζολάκια στον Τέλη και δαγκωτό Αστέρω...

ΥΓ Πάντως πέρα απο τα αστεία πρέπει να πω οτι η εμπεριστατωμένη ανάρτηση με θλίβει κάπως για τις αλήθειες που θίγει...
απο την άλλη όμως κρύβει μια δυναμική...οπότε το αποτέλεσμα είναι ισορροπημένο..
σαν ένα μπουκάλι καλό κρασί!..

Κόκκινη Πιπεριά είπε...

Σπίθα το δίκιο σου βουνό, αλλά που να το βρεις; Στον σημερινό ΣΥΝ (καλά για τον Σύριζα δεν συζητάω...) αν τολμήσεις να κάνεις κριτική στην "επίσημη γραμμή" είσαι "δεξιός", "φιλοπασόκος", "οπουρτινιστής".
Λυπάμαι γιατί έχω συμβάλει και εγώ σ' αυτή την την δήθεν "αριστερή πλειοψηφία". Δυστυχώς. Ας πρόσεχα!

Πάντως από τα 17 μου (σήμερα είμαι 46...) στην Αριστερά έχω μάθει ότι το "κάλλιο αργά παρά ποτέ..." είναι σοφή παροιμία...

Μάκης

Υ.Γ. χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση με την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Λαϊκισμός χειρίστου είδους.

Κόκκινη Πιπεριά είπε...

@ Takis
Τα μπριζολάκια τουν Τέλη είναι.. τέλεια!

Αστερόεσσα είπε...

@ Κόκκινη πιπεριά...
Όχι μόνο τέλεια τα μπριζολάκια στον Τέλη. Υπερβαίνουν και τα Αριστοτέλεια! :)