[...Η "λευκή" ψήφος συνεχίζει να επιβεβαιώνει στην πράξη από την πλευρά της Ανανεωτικής Πτέρυγας την επιλογή για ήπια, σοβαρή και μετρημένη στάση στις εσωκομματικές διαδικασίες και δεν αποτελεί πράξη ρήξης όπως ενδεχομένως θα μπορούσε να ερμηνευθεί η στάση μας εάν επιλέγαμε "το κατά" ή κείμενο κατ’ αντιπαράθεση στο συνολικό κείμενο του προγράμματος...].
Όλο το κείμενο εδώ.
Δεν ψήφισε σύσσωμη η Ανανεωτική πτέρυγα λευκό. Θέτει την αρχή σοβαρού κριτικισμού και τροποίησης ή και αναθεώρησης πολλών στοιχείων του κειμένου του προγράμματος επί των αρχών. Ήπια μορφή στάσης -που και έτσι- απαντήθηκε από το Αριστερό Ρεύμα με σκληρή (και πολλές φορές απαράδεκτη κριτική με χαρακτηρισμούς προσώπων) και κορωνίδες σε κλίμα τεταμένο.
Το χρησιμοποιηθέν από κάποιους συνέδρους του αριστερού ρεύματος επιχείρημα "ψηφίστε το τώρα κι ας το αναθεωρήσουμε μετά", το θεωρώ το λιγότερο προσχηματικό, αφού το πρόγραμμα δεν είχε περάσει απ' τις κομματικές οργανώσεις της βάσης, ώστε να συζητηθεί και να συμβάλλουν σε αυτό όλοι.
Συντάχθηκε γιατί έπρεπε να συνταχθεί και ως τέτοιο θα έπρεπε να υπερψηφιστεί; Αν ψηφιζόταν κατ' αρχήν, θα σήμαινε ότι συμφωνώ ως προς το σύνολο και διαφωνώ σε επιμέρους σημεία.
Αν κάποιοι το καταψήφιζαν θα είχαμε εσωκομματικό εμφύλιο και δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι όλοι οι του αριστερού ρεύματος επιδιώκουν να τον αποφύγουν, όταν συνιστώσες του ΣΥΝ που διαφωνούν με τις πλειοψηφίες στοχοποιούνται ή ενοχοποιούνται.
Στο συνέδριο είχαμε και τοποθετήσεις θερμόαιμων συντρόφων ακραίες, όπως "δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι εξεγέρσεις θα πρέπει να είναι πάντα ειρηνικές. Οι ανατροπές δε γίνονται πάντα ειρηνικά, κι εγώ δεν είμαι ούτε ο γιος του Γκάντι ούτε του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ", καταχειροκροτούμενες από ομάδες νεαρών.
Και εδώ, κατά τη γνώμη μου, έχουμε ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Δεν είναι η Αριστερά το σπίτι που θα στεγάσει κάθε αντιεξουσιαστή που βλακωδώς θα ορύεται ότι "δε χρειάζεται κεντρικό αίτημα για μια εξέγερση, αλλά είναι από μόνη της αίτημα" (!) Όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται παρόμοια τσιτάτα είναι εχθροί της Αριστεράς!
Καλά θα κάνουν λοιπόν να δουν ψυχίατρο και να πάρουν ηρεμιστικά ή να πάνε εθελοντές σε κιμπούτς του Τσάβες κι όχι να θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές του Τσε ή του Άρη Βελουχιώτη. Αρκετά ο χώρος της Αριστεράς δοκιμάστηκε μέχρι σήμερα. Δεν περισσεύουν άλλα μνήματα!
Σχετικά:
1. Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη της 15ης Φεβρουαρίου 2009 στο Διαρκές συνέδριο του ΣΥΝ που δεν έγινε, διότι του αφαιρέθηκε ο λόγος "λόγω υπέρβασης χρόνου".
Όλο το κείμενο εδώ.
Δεν ψήφισε σύσσωμη η Ανανεωτική πτέρυγα λευκό. Θέτει την αρχή σοβαρού κριτικισμού και τροποίησης ή και αναθεώρησης πολλών στοιχείων του κειμένου του προγράμματος επί των αρχών. Ήπια μορφή στάσης -που και έτσι- απαντήθηκε από το Αριστερό Ρεύμα με σκληρή (και πολλές φορές απαράδεκτη κριτική με χαρακτηρισμούς προσώπων) και κορωνίδες σε κλίμα τεταμένο.
Το χρησιμοποιηθέν από κάποιους συνέδρους του αριστερού ρεύματος επιχείρημα "ψηφίστε το τώρα κι ας το αναθεωρήσουμε μετά", το θεωρώ το λιγότερο προσχηματικό, αφού το πρόγραμμα δεν είχε περάσει απ' τις κομματικές οργανώσεις της βάσης, ώστε να συζητηθεί και να συμβάλλουν σε αυτό όλοι.
Συντάχθηκε γιατί έπρεπε να συνταχθεί και ως τέτοιο θα έπρεπε να υπερψηφιστεί; Αν ψηφιζόταν κατ' αρχήν, θα σήμαινε ότι συμφωνώ ως προς το σύνολο και διαφωνώ σε επιμέρους σημεία.
Αν κάποιοι το καταψήφιζαν θα είχαμε εσωκομματικό εμφύλιο και δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι όλοι οι του αριστερού ρεύματος επιδιώκουν να τον αποφύγουν, όταν συνιστώσες του ΣΥΝ που διαφωνούν με τις πλειοψηφίες στοχοποιούνται ή ενοχοποιούνται.
Στο συνέδριο είχαμε και τοποθετήσεις θερμόαιμων συντρόφων ακραίες, όπως "δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι εξεγέρσεις θα πρέπει να είναι πάντα ειρηνικές. Οι ανατροπές δε γίνονται πάντα ειρηνικά, κι εγώ δεν είμαι ούτε ο γιος του Γκάντι ούτε του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ", καταχειροκροτούμενες από ομάδες νεαρών.
Και εδώ, κατά τη γνώμη μου, έχουμε ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει. Δεν είναι η Αριστερά το σπίτι που θα στεγάσει κάθε αντιεξουσιαστή που βλακωδώς θα ορύεται ότι "δε χρειάζεται κεντρικό αίτημα για μια εξέγερση, αλλά είναι από μόνη της αίτημα" (!) Όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται παρόμοια τσιτάτα είναι εχθροί της Αριστεράς!
Καλά θα κάνουν λοιπόν να δουν ψυχίατρο και να πάρουν ηρεμιστικά ή να πάνε εθελοντές σε κιμπούτς του Τσάβες κι όχι να θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές του Τσε ή του Άρη Βελουχιώτη. Αρκετά ο χώρος της Αριστεράς δοκιμάστηκε μέχρι σήμερα. Δεν περισσεύουν άλλα μνήματα!
Σχετικά:
1. Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη της 15ης Φεβρουαρίου 2009 στο Διαρκές συνέδριο του ΣΥΝ που δεν έγινε, διότι του αφαιρέθηκε ο λόγος "λόγω υπέρβασης χρόνου".
2 α. «Η μη βία, η μόνη πραγματικά επαναστατική επιλογή». Συνέντευξη του Σέρτζιο Ντ' Ελια ηγετικού στελέχους της Prima Linea, που είχε καταδικαστεί σε 30 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία αστυνομικού στην Ελιζαμπέττα Καζαλόττι, Ελευθεροτυπία, 19/01/2009.
(Ηγετικό στέλεχος της τρομοκρατικής οργάνωσης Prima Linea, που έδρασε στην Ιταλία τη δεκαετία του '70, ο Σέρτζιο Ντ' Ελια συλλαμβάνεται τον Μάιο του 1979 για τη δολοφονία του αστυνομικού Φάουστο Ντιονίσι, καταδικάζεται σε 30 χρόνια κάθειρξη και παραμένει στη φυλακή μέχρι το 1991. Το 1986, μαζί με άλλους 30 κρατουμένους, εγγράφεται στο ιταλικό ριζοσπαστικό κόμμα και εκλέγεται, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της οικογένειας του νεκρού αστυνομικού, βουλευτής του ιταλικού Κοινοβουλίου. Σήμερα το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με τη διεθνή οργάνωση («Κάτω τα χέρια από τον Κάιν») που εισηγείται την κατάργηση της θανατικής ποινής σε παγκόσμιο επίπεδο.)
2 β. Η Αριστερά και η Βία, Φάουστο Μπερτινότι, Αυγή, 21/01/2009
(Ο Μπερτινότι καλεί την αριστερά να δηλώσει ανοιχτά ότι είναι υπέρ της μη-βίας. Δηλώνει πεπεισμένος ότι η απαραίτητη και αναγκαία κριτική στον σημερινό καπιταλισμό μπορεί να λάβει σάρκα και οστά στο πλαίσιο μιας μη-βίαιης και δημοκρατικής ανέλιξης της κοινωνίας και μιας ειρηνικής θεώρησης των ανθρωπίνων σχέσεων. Και υπενθυμίζει την προφητεία που η Κασσάνδρα απηύθυνε στον Αινεία: «Δεν θέλω να ζω με έναν ήρωα, δεν θέλω να ζω τον μετασχηματισμό σου σε μνημείο».
Στον προβληματισμό αυτόν συνέβαλε σημαντικά ο Πιέτρο Ινγκράο:
Πρώτον: με τις έρευνες και τις πολιτικές του αναλύσεις για τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και πολέμου (όρα το βιβλίο «La guerra sospesa. Ο μετέωρος πόλεμος»).
Δεύτερον: με τον όρο που έθεσε, για να γίνει μέλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που δεν ήταν άλλος από εκείνο της καταδίκης του σταλινισμού σε όλες τις εκφράσεις του που, πέραν των άλλων, έχουν σχέση και με τη βία, με την ενοχοποίηση της διαφορετικής γνώμης, την αποδοχή της ενοχής για τη διαφορετική γνώμη, και τις κατ’ επέκταση αυτοκτονίες κ.λπ.
(Ηγετικό στέλεχος της τρομοκρατικής οργάνωσης Prima Linea, που έδρασε στην Ιταλία τη δεκαετία του '70, ο Σέρτζιο Ντ' Ελια συλλαμβάνεται τον Μάιο του 1979 για τη δολοφονία του αστυνομικού Φάουστο Ντιονίσι, καταδικάζεται σε 30 χρόνια κάθειρξη και παραμένει στη φυλακή μέχρι το 1991. Το 1986, μαζί με άλλους 30 κρατουμένους, εγγράφεται στο ιταλικό ριζοσπαστικό κόμμα και εκλέγεται, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της οικογένειας του νεκρού αστυνομικού, βουλευτής του ιταλικού Κοινοβουλίου. Σήμερα το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με τη διεθνή οργάνωση («Κάτω τα χέρια από τον Κάιν») που εισηγείται την κατάργηση της θανατικής ποινής σε παγκόσμιο επίπεδο.)
2 β. Η Αριστερά και η Βία, Φάουστο Μπερτινότι, Αυγή, 21/01/2009
(Ο Μπερτινότι καλεί την αριστερά να δηλώσει ανοιχτά ότι είναι υπέρ της μη-βίας. Δηλώνει πεπεισμένος ότι η απαραίτητη και αναγκαία κριτική στον σημερινό καπιταλισμό μπορεί να λάβει σάρκα και οστά στο πλαίσιο μιας μη-βίαιης και δημοκρατικής ανέλιξης της κοινωνίας και μιας ειρηνικής θεώρησης των ανθρωπίνων σχέσεων. Και υπενθυμίζει την προφητεία που η Κασσάνδρα απηύθυνε στον Αινεία: «Δεν θέλω να ζω με έναν ήρωα, δεν θέλω να ζω τον μετασχηματισμό σου σε μνημείο».
Στον προβληματισμό αυτόν συνέβαλε σημαντικά ο Πιέτρο Ινγκράο:
Πρώτον: με τις έρευνες και τις πολιτικές του αναλύσεις για τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και πολέμου (όρα το βιβλίο «La guerra sospesa. Ο μετέωρος πόλεμος»).
Δεύτερον: με τον όρο που έθεσε, για να γίνει μέλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που δεν ήταν άλλος από εκείνο της καταδίκης του σταλινισμού σε όλες τις εκφράσεις του που, πέραν των άλλων, έχουν σχέση και με τη βία, με την ενοχοποίηση της διαφορετικής γνώμης, την αποδοχή της ενοχής για τη διαφορετική γνώμη, και τις κατ’ επέκταση αυτοκτονίες κ.λπ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου