* Τον Δεκέμβριο είχατε μιλήσει για την εξέγερση των νέων που σας θύμιζε τον Μάη του '68. Τι άφησε πίσω της η μεγάλη κινητοποίηση των νέων;
Κατά σύμπτωση, προχθές, αργά το βράδυ έβλεπα ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ για το 1968: Όχι μόνο για τον Μάη στη Γαλλία. Αλλά και για την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Ρόμπερτ Κένεντι, την Άνοιξη της Πράγας, το αντιπολεμικό κίνημα για το Βιετνάμ, τη φοιτητική έκρηξη στο Μεξικό λίγο πριν τους Ολυμπιακούς, τους χίπις. Το 1968 είναι ίσως η μεταπολεμική χρονιά, η πιο πυκνή σε νέα κινήματα σε όλο τον πλανήτη. Την ίδια στιγμή, στο ντοκιμαντέρ αυτό έβλεπα κυβόλιθους από τα πεζοδρόμια της γαλλικής πρωτεύουσας να μετατρέπονται σε αυτοσχέδια όπλα, πλιάτσικο από τους αφροαμερικανούς στα μαγαζιά της Αλαμπάμα, γενίκευση του LSD στη γενιά του Woodstock.
Πιστεύω βαθιά στις ειρηνικές μορφές πάλης της αριστεράς. Ο Νέλσον Μαντέλα αποτελεί ένα μεγάλο πρότυπο. Όμως, δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να έχουμε ανάδειξη καθαρών κινημάτων αμφισβήτησης χωρίς τα παράπλευρα αυτά φαινόμενα. Είναι δυνατό μάλιστα να έχουμε αυτά τα φαινόμενα, χωρίς να έχουμε καν κοινωνικά κινήματα. Επαναλαμβάνω, πολλά εξαρτώνται από την ικανότητα της αριστεράς να ασκήσει έναν ηγεμονικό ρόλο στο επίπεδο των αξιών, των ιδεών, των πολιτικών πρωτοβουλιών. Από εκεί και πέρα, άφησε τίποτε ο Μάης του 1968, για να αφήσει και ο δικός μας Δεκέμβρης;
Αν βλέπατε το ντοκιμαντέρ, θα λέγατε: όχι. Όλα τελειώνουν με την τεράστια διαδήλωση της σιωπηλής πλειοψηφίας στο Παρίσι και την θριαμβευτική επάνοδο του Ντεγκώλ. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι ο Μάης του '68 άφησε τη «φαντασία στην εξουσία», το «όσο περισσότερο καταναλώνουμε, τόσο λιγότερο θα ζήσουμε». Άνοιξε το δρόμο για τη συνάντηση της νεολαίας με τον αγώνα για τις ελευθερίες και την οικολογία. Κάθε κίνημα λοιπόν, και των δικών μας μαθητών, αφήνει πολλά πίσω του. Το θέμα είναι να μην αφήνει η αριστερά πίσω της τα κινήματα, να μη τα φοβάται και τα εξορκίζει, να μη σέρνεται με βαριά καρδιά ελπίζοντας στην εξάντλησή τους, όπως έγινε με το Γαλλικό Κ.Κ. το '68.
Σχόλιο "Πιπεριάς": Η αμετρόπεια να συγκρίνεις τον γαλλικό Μάη (ή την εξέγερση των αφροαμερικάνων...) με τα όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη στην Αθήνα και μάλιστα να περιμένεις ότι θα αφήσει (σχεδόν...) τα ίδια ως παρακαταθήκη στο κίνημα της νεολαίας πως να απαντηθεί; Ας μας φέρει ο σ. Αλαβάνος ένα κείμενο (όχι κομματικό...) από τους... εξεγερμένους. Ενα. Μάλλον θα γεράσουμε περιμένοντας. Πάμε παρακάτω.Το ερώτημα βέβαια δεν απαντήθει από τον σ. Αλαβάνο. Απλά ακολούθησε τη λαϊκή παροιμία που όταν ρωτήσαν το Γιάννη τι κάνει, αυτός απάντησε κουκιά σπέρνω. Η λεγόμενη εξέγερση (στα μυαλά ορισμένων νεόκοπων αριστεριστών και όψιμων ελευθεριακών - αντεξουσιαστών που βρίσκονται στη Κουμουνδούρου) άφησε πίσω της μόνο μερικές συμμορίες που στο ονομά της θα τραμπουκίζουν.
Ισως ο σ. Αλαβάνος να μην είχε χρόνο να διαβάσει την παρέμβαση του σύντροφου Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου για τα όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη και την στάση της Ανανεωτικής Αριστερας, του την θυμίζω στο ποστ ΕΔΩ
Φαίνεται ότι ακόμα και τα δημοσκοπικά ποσοστά του Σύριζα που κατρακυλάνε δεν βοηθούν τον σ. Αλαβάνο να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα από την λανθασμένη στάση που κράτησε αυτός και η πλειοψηφία του Συν και του Σύριζα.
Υ.Γ. Κάποτε η Ανανεωτική Αριστερά είχε επικεφαλής προσωπικότητες όπως ο Γιάννης Πασαλίδης, ο Ηλίας Ηλιού, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Λεωνίδας Κύρκος που σήμερα λείπουν όχι μόνο από την αριστερά αλλά από την πολιτική ζωή του τόπου.