2010: Ηρθε η ώρα της Ανανεωτικής Αριστεράς;

Προϋποθέσεις για μια νεα δυναμικη του ρευματος ιδεων της ανανεωτικης αριστερας

Τακης Παπαθεοδωροπουλος*

Αγαπητοι συντροφοι

Εξαιρετικη η ιδεα να ανοιξει ο διαλογος αυτος. Και σπευδω να συμμετασχω με την καταθεση μερικων σκεψεων, περιληπτικων και κωδικοποιημενων. Σκεψεις που προς το παρον θα περιοριστουν στις προυποθεσεις για μια νεα δυναμικη του ρευματος ιδεων που αποκαλειται ανανεωτικη αριστερα. Και αυτό όχι γιατι ο τροπος, η μορφη, το οχημα μεσα από το οποιο θα γινει αυτό είναι ησσονος σημασιας αλλα γιατι οι προυποθεσεις αυτές ισχυουν ανεξαρτητα ποια επιλογη (παραμονη στο ΣΥΝ ως ταση, αυτονομηση ως συνιστωσα του ΣΥΡΙΖΑ η νέο πολιτικο μορφωμα) επιλεγει η επιβληθει τελικα.

1. Η Ανανεωτικη Αριστερα θα πρεπει να ξαναδει την διαδρομη της με νηφαλιοτητα αλλα και αυτοκριτικη διαθεση. Δεν φταινε μονο οι αλλοι για την σημερινη κατασταση. Εχουμε και εμεις τεραστιες ευθυνες με λαθη, ανεπαρκειες και παραλειψεις και οφειλουμε να τις αναλαβουμε για να μην τις επαναλαβουμε.

2. Η Ανανεωτικη Αριστερα εχει –όπως και ολος ο ΣΥΝ- ξεμεινει από ιδεολογικα και πολιτικα εργαλεια. Ειδικα εμεις πρεπει να συνειδητοποιησουμε ότι η κοινωνια, η αριστερα εχει αναγκη από φρεσκιες ιδεες που να βγαινουν από τις σημερινες αναγκες ενός κοσμου που αλλαζει δραματικα. Οφειλει να μιλησει για τα μεγαλα αλλα και αντιδημοφιλη προβληματα (καταναλωτισμος, αναγκη παγκοσμιας ρυθμισης της παγκοσμιοποιησης κλπ) για τα οποια κανεις σχεδον δεν μιλαει. Προτεινω σε αυτά τα πλαισια να υπαρξει ξεχωριστος δημοσιος ανοικτος διαλογος για την συνταξη ενός «μανιφεστου» για την μεταρρυθμιστικη Αριστερα στην Ελλαδα του 21ου Αιωνα.

3. Σε αυτά τα πλαισια νομιζω ότι θα πρεπει να συζητησουμε και την αλλαγη του προσδιορισμου ανανεωτικη που εχει βασικα πια ιστορικο φορτιο με τους προσδιορισμους Ευρωπαικη, μεταρρυθμιστικη και οικολογικη αριστερα που ανταποκρινονται πληρεστερα στην φυσιογνωμια μας. Κατι που μας απομακρυνει από συμπλεγματα προελευσεων, διασπασεων που κανεναν πλην ελαχιστων δεν ενδιαφερουν σημερα.

4. Η Ανανεωτικη Πτερυγα οφειλει να οριοθετηθει και να στεγανοποιηθει με τροπο σαφη και αποτελεσματικο από το ΠΑΣΟΚ. Φτανει πια με αυτή τη γαγγραινα που μας κατατρωει δεκαετιες.

5. Η Ανανεωτικη Αριστερα δεν μπορει να χαριζει (γιατι το εχει κανει ας μην κοροιδευομαστε μεταξυ μας) τον κοινωνικο ριζοσπαστισμο σε κανεναν. Αρνουμαστε τον ρολο της υποτιθεμενης αντισυστημικης Αριστερας αλλα δεν μας πρεπει και δεν θελουμε το ρολο της «γραβατωμενης Αριστερας των ΜΜΕ». Ας φροντισουμε λοιπον να μην το εκπεμπουμε…

6. Η Ανανεωτικη Αριστερα δεν χαριζει ουτε τα κινηματα. Τα πραγματικα φυσικα όχι οσα φαντασιωνονται μερικοι ως τετοια. Η κοινωνια εχει αναγκη νεες μορφες αυτό - οργανωσης και πρεπει να πρωτοστατησουμε σε αυτές.

7. H Ανανεωτικη Αριστερα χρειαζεται αμεσα ανανεωση η ιδια στο επιπεδο του στελεχικου της δυναμικου και της ηγετικης της εκφρασης.

8. Η Ανανεωτικη αριστερα πρεπει να ξαναπιασει το νημα που την συνεδεε στο παρελθον με τις ζωντανες δυναμεις της τεχνης, της διανοησης, της επιστημης. Ας μην μεινει επικληση, ας το δουμε συγκεκριμμενα.

9. Η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει να στοχαστει πανω στην εμπειρια του ΣΥΝ ως κομματικου σχηματισμου πολιτικης ενοτητας με τασεις. Σωστα αντιμετωπισαμε ως τωρα τις αποπειρες οσων αφου καταλαμβαναν πρωτα με την υποστηριξη τασεων και μαλιστα συμπαγων τα ανωτερα αξιωματα του κομματος στην συνεχεια στρεφονταν εναντιον των τασεων με στοχο την οικοδομηση προσωποπαγων μηχανισμων. Όμως αυτό δεν μας απαλλασει από την υποχρεωση να κανουμε απολογισμο των αρνητικων συνεπειων του συγκεκριμενου μοντελου που πραγματι μετατρεπει την αναγκη ελευθερης εκφρασης των ιδεολογικων ρευματων σε σκληρους μηχανισμους. Οφειλουμε στο επομενο μας βημα να προτεινουμε ένα συγχρονο πολιτικο υποκειμενο με μορφη δικτυου και με πραγματικα δημοκρατικες διαδικασιες.

10. Η Ανανεωτικη Αριστερα πρεπει να απευθυνθει αμεσα σε όλα τα μελη του Συνασπισμου ανεξαιρετως χωρις προκαταληψεις, με σεβασμο στην αποψη τους και μακρια από την λογικη των τασικων αντιπαραθεσεων. Αξιζει νομιζω να εξετασουμε την προοπτικη μιας προτασης που θα απευθυνεται στα μελη του ΣΥΝ και θα τους καλει να αποφασισουν τα ιδια για τα επιδικα θεματα μεσω ενός δημοψηφισματος για το μελλον των σχεσεων ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ αντι ενός εκτακτου συνεδριου που στο ονομα της δημοκρατιας οδηγει τα μελη στην τυφλη στοιχιση.

11. Η Ανανεωτικη Αριστερα οφειλει επισης ότι κανει να το κανει συντομα. Χθες ηταν πολύ νωρις ισως αλλα σιγουρα αυριο θα είναι πολύ αργα. Και επισης σιγουρο είναι ότι δεν μπορεις παρα μονο «στιγμιαια» να πατας σε δυο βαρκες.

*Γραμματεας ΝΕ Αχαιας του ΣΥΝ, 16/12/09 από τον Διάλογο στην ananeotiki.gr

Επιστολή στον Αλέκο Αλαβάνο

Αγαπητέ Αλέκο,
Αφορμή για αυτή την επιστολή δεν είναι, προφανώς, οι απόψεις σου οι οποίες είναι απολύτως σεβαστές (θα είναι ίδιες και αύριο; Αφού μας έχεις συνηθίσει σε διαρκείς μεταμορφώσεις), αλλά δύο-τρεις αναφορές σου, αρκετά προκλητικές, θα έλεγα, στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρώτη αφορά στην αποστροφή και καταγγελία σου για τους μηχανισμούς:
Δεν κατάλαβα καλά από ποια θέση μιλάς, του λαϊκού αγωνιστή μήπως που αναδείχθηκε στα αξιώματα που βρέθηκες εσύ;
 Παιδί των μηχανισμών δεν ήσουν πάντα;
 Ως παιδί των μηχανισμών του κόμματος δεν ήσουν 25 χρόνια στις Βρυξέλλες;
 Ο μηχανισμός του αριστερού ρεύματος δεν σε έκανε πρόεδρο στον ΣΥΝ;
Τα μέλη και τα στελέχη της πλειοψηφίας δεν ήταν αυτά που σε τίμησαν με την ψήφο τους; Άλλο που μετά έτσι για να τους τιμήσεις και εσύ, προσπάθησες να «καταργήσεις» τις τάσεις.
Οι μηχανισμοί, Αλέκο, είναι καλοί και χρήσιμοι μόνο όταν μας υπηρετούν; Μετά τους κλωτσάμε για να φτιάξουμε τον προσωπικό μας στρατό;.
Νομίζω πως εκπέμπεις μπόλικη δόση παραγοντισμού, αστικού τύπου μάλιστα.
Η δεύτερη αφορά στην αναφορά σου στο ότι μια ομάδα επαγγελματικών στελεχών έχει μπλοκάρει μέλη και φίλους….., ως κριτική στην ανανεωτική πτέρυγα.
Για στάσου λίγο Αλέκο, αυτή η τόσο απαξιωτική αναφορά σου παραπέμπει καταρχήν σε άνθρωπο που μισεί αφενός την εργασία (τέτοιος είσαι;) και από την άλλη δεν σέβεται.
 Δεν σέβεσαι λοιπόν Αλέκο, συντρόφους που απαρνήθηκαν καριέρες και άλλη επαγγελματική ζωή και τάχθηκαν στο κόμμα.
 Ακόμα δεν σέβεσαι, κάτω από μια περίεργα ελιτίστικη στάση, τις χιλιάδες μέλη και στελέχη που συγκροτούν την ανανεωτική πτέρυγα και όλοι μαζί συναποτελούν το 30% του ΣΥΝ.Το 30% αυτό που λες, είναι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, που πονάνε τα λεφτά που βγάζουν με τον ιδρώτα τους, ιδεολόγοι, που στρατεύονται στο υστέρημα του ελεύθερου χρόνου τους, που είναι στην παραγωγή και στην κοινωνία από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Εσύ τι είσαι από όλα αυτά;
Και από ποια θέση τους κρίνεις τόσο απαξιωτικά;
Και ξέρεις κάτι ακόμη; Απαιτείται περισσότερος σεβασμός σε μια πτέρυγα του ΣΥΝ που παρότι μειοψηφική στο κόμμα, είναι πιο μαζική από όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μαζί, τόσο στο εσωτερικό όσο και ως απήχηση στην κοινωνία.
Για δες λίγο τα ποσοστά των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που πρόσκεινται στην ανανεωτική πτέρυγα και σύγκρινε τα με αυτά υποψηφίων από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Περισσότερος σεβασμός λοιπόν Αλέκο, αλλά τι ζητάω τώρα αφού η σχέση σου με την ηθική διάσταση της συνεργασίας μέσα από την διαφορετικότητα ήταν πάντα λειψή.
Εξάλλου ίσως να μην έχεις ενσκήψει στα εκλογικά αποτελέσματα αφού τότε ήσουν η πριμαντόνα της σιωπής, κάνοντας πράξη το δόγμα της καταστροφής για την ανάδειξη, αλλά ευτυχώς δεν σου βγήκε.
Λυπάμαι αλλά ποτέ δεν ήσουν ισχυρός στη σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση, αφού εύκολα πήγες να καταντήσεις την πολιτική διαφωνία σου με τον πρόεδρο του ΣΥΝ σε ξεκατίνιασμα.
Το λέω αυτό πηγαίνοντας στην τρίτη αφορμή για το κείμενο αυτό. Δηλαδή στην αποστροφή σου ότι η ανανεωτική πτέρυγα ταυτίζεται με τις απόψεις του ΛΑΟΣ και του ΚΚΕ σε ότι αφορά στα «Δεκεμβριανά».
Από πού και ως που, Αλέκο μου, η σοβαρή πολιτική διαφωνία με την στάση της λαγνείας προς τους κουκουλοφόρους έγινε ταύτιση με τα ακραία συντηρητικά αυτά κόμματα;
 Τι σχέση έχει η ανάγκη για δημιουργική αναζήτηση των αιτίων της κρίσης με το νεοσταλινικό μόρφωμα του ΚΚΕ; (Εξάλλου αν ενθυμούμαι καλώς εσύ δεν είχες αφήσει μία άδεια καρέκλα για την Αλέκα; Τι συνέβη ξαφνικά;)
 Τι σχέση έχει η κριτική για τις μορφές πάλης του κινήματος της νεολαίας με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ;Μάλλον στερείσαι επιχειρημάτων, μένοντας στον αγοραίο γεροντοέρωτα με τις κουκούλες.
Πάντως για σκέψου, αν ακολουθούσαμε την μεθοδολογία σου, πως θα σου φαινότανε αν σου λέγαμε ότι ο αντιευρωπαϊσμός σου ταυτίζεται με τον πρόεδρο της Τσεχίας και με ότι το πιο αντιδραστικό και ακραίο δεξιό στοιχείο της Ευρώπης; Θα ήταν πολιτική αντιπαράθεση αυτή;
Άσε λοιπόν Αλέκο τις συνδικαλιστικές-παραγοντίστικες και δημαγωγικές (ελέω ακροατηρίου) πομφόλυγες και προσπάθησε να μιλήσεις με σεβασμό στην διαφορετικότητα και σοβαρά πολιτικά.
Ας μιλήσουμε χωρίς στερεότυπα για την σύγχρονη αριστερά, χωρίς παραγοντισμούς, χωρίς ένοχες σιωπές και χωρίς δημαγωγίες που καθορίζονται από το κάθε φορά ευήκοον ους.
Προφανώς η γενιά σου, η γενιά μου, δεν παραιτείται, αλλά ευτυχώς εσύ απέχεις πάρα πολύ από του να είσαι ο εκπρόσωπος της.

Ανδρέας Νεφελούδης

Ας μην ξαναχαθούμε στη μετάφραση

Δημήτρης Μπίρμπας, 06/10/2009

Η επόμενη μέρα μετά τις εκλογές, κορυφαία παρά τα θρυλούμενα διαδικασία έκφρασης των κοινωνικοπολιτικών διεργασιών, βρίσκει τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ σε πελάγη συγκρατημένης αισιοδοξίας. Το απρόσμενα καλό, για την κατάσταση και όχι για τις δυνατότητες του πολιτικού σχηματισμού, αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την άνετη αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, την συντριβή της Ν.Δ., την μείωση του ΚΚΕ και τους εκτός βουλής Οικολόγους, δίνει τεράστιες δυνατότητες αναστοχασμού, ανασχεδιασμού πολιτικών και δράσεων, με σχετικά άνετο χρονικό ορίζοντα.

Η σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ( παρά τις σημαντικές, για διαφορετικούς λόγους, απώλειες Αλαβάνου, Δραγασάκη, Παπαγιαννάκη) επιτρέπει την ομαλή μετάβαση και προσαρμογή, στην νέα περίοδο αριστερής, προγραμματικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης, με επιπλέον εφόδιο και τον προγραμματικό λόγο, που είναι αναγκαίο να εμβαθυνθεί και συγκεκριμενοποιηθεί σε πολλά σημεία του.

Το μέλλον της Αριστεράς και του Συνασπισμού πρέπει ,κατά τη γνώμη μου, να συζητηθεί με ψυχραιμία, στοιχειώδη άνεση χρόνου και δυνατότητα ουσιαστικού διαλόγου και αποσαφήνισης των πολιτικών στοχεύσεων. Αναγκαία προϋπόθεση η κατά το δυνατόν ορθότερη, μετάφραση της περιόδου που προηγήθηκε και ανάγνωση του «πράσινου» παρόντος και μέλλοντος.

Ισχυρίζομαι ότι, κυρίως από «μεταφραστικά λάθη» της ηγεσίας και της πλειοψηφούσας άποψης υπήρξε η τραγική διαχείριση του δημοσκοπικού ζενίθ και της εξέγερσης-έκρηξης των μαθητών του Δεκέμβρη. Τα αλαζονικά σύνδρομα, η ευκολία αναλύσεων περί κατάρρευσης του δικομματισμού και αδύναμων κρίκων, η μεταξύ αστείου και σοβαρού, άποψη «προεπαναστατικής έκρηξης των μαζών» χαρακτήρισαν στάσεις και συμπεριφορές που υπερίπταντο κυριολεκτικά, εκτός ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας. Κατορθώσαμε να τα συνδυάσουμε με καταπληκτικές, αυτοκαταστροφικές, προσωπικές κινήσεις και στρατηγικές, συγκρούσεις εμμονών και τακτικών, επιδίωξης ρεβάνς παρελθόντων πολιτικών ήττων, εντός και εκτός των κομματικών και συμμαχικών τειχών. Αυτά κυρίως και όχι τα όποια λάθη και συμπεριφορές μερίδας της μειοψηφίας, έδιναν απεχθή εικόνα στην κοινωνία. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Ελπιδοφόρο ότι ο κόσμος της Αριστεράς εκτιμώντας την θετική ,κατά τα άλλα, προσφορά μας σε κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο, την κιβωτό των παραδόσεων και των αξιών μας και τις θετικές κινήσεις σε ηγετικό επίπεδο κατά την εκλογική περίοδο, μας έδωσε το αποτέλεσμα βάλσαμο στις πολλαπλές πληγές μας.

Αποπειράμενος να μεταφράσω το αποτέλεσμα και την συγκυρία, χωρίς ψευδαισθήσεις απόλυτης ορθότητας, δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω από μια διαπίστωση. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της Αριστεράς θέλει όλες τις ψυχές του Συνασπισμού μαζί. Η μεγάλη πλειοψηφία επίσης των πολιτών θέλει τον ΣΥΝ (όπως καταγράφεται σε όλες τις μετρήσεις την τελευταία διετία) μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη προγραμματικής διεξόδου, ηθικής πολιτικής στάσης, μαχητική αντιπολίτευση εντός και εκτός κοινοβουλίου, με προοπτική αν του δοθεί η δυνατότητα (ισχύος και συγκυρίας) να συμβάλλει σε κυβερνητικές λύσεις και πολιτικές που θα αλλάξουν την ατζέντα και την καθημερινή ζωή των πολιτών.

Δεν πριμοδοτούν τον άμμετρο κυβερνητισμό για την κάλυψη φιλοδοξιών μέσω θώκων, αλλά ταυτόχρονα δεν εγκρίνουν τον εκ πεποιθήσεως αναχωρητισμό, στο όνομα της καθαρότητας, από το κεντρικό πολιτικό παιχνίδι, την μετατροπή σου σε αριστερή, ριζοσπαστική ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση).

Η ισορροπία είναι δύσκολη αλλά για αυτά είναι η πολιτική.

Η τρίτη διαπίστωση είναι ότι η ασάφεια στο ηγετικό επίπεδο λύθηκε de facto, παρά τις αστειότητες των 11..μη αρχηγών και τις αμετροέπειες, παραγόντων και ενίων συνιστωσών. Αν όλοι γίναμε σοφότεροι, όπως πολλές φορές είπαμε, ο Αλέξης είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του χώρου, όχι γιατί είναι ο νέος …Ζαχαριάδης ή ο ονειρεμένος «τιμονιέρης», στοιχεία που ούτε ο ίδιος διεκδικεί, αλλά γιατί με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και επικοινωνιακό χάρισμα εκπροσώπησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το σύνολο του χώρου μη υποκύπτοντας σε καταγγελτικές ευκολίες και αφορισμούς, προσαρμόζοντας ρεαλιστικά τον εκπεμπόμενο πολιτικό λόγο, επί και εκτός συνόρων των περίφημων συνεδριακών αποφάσεων. Ελπίζω το φαινόμενο «Αλαβάνος» να του δείχνει τα όρια.

Δείχνει ωριμότερος, το ελπίζω και χρειάζεται την στήριξη μας για να αναλάβουμε ουσιαστικές πρωτοβουλίες πολιτικής σύνθεσης εντός και εκτός.

Στοχεύοντας στον προγραμματικό και εκλογικό διεμβολισμό του σοσιαλιστικού χώρου, σε προγραμματικές συμφωνίες με τον οικολογικό χώρο. Εκεί ,κατά τη γνώμη μου, έγκειται και η προτεραιότητα διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η τακτική θα του προσδώσει ρόλο εναλλακτικού πόλου με αναπόφευκτες ανακατατάξεις υπέρ του και στα Αριστερά του. Η υποχώρηση του ΚΚΕ στις ευνοικότερες γι αυτό συνθήκες, ίσως σηματοδοτεί την αρχή μιας άλλης περιόδου για την Ελληνική Αριστερά. Αρκεί να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του φτωχού συγγενή και του αιτούντος αριστερού πιστοποιητικού.

Η τέταρτη διαπίστωση είναι ότι, οι συνεχείς τηλεοπτικές εμφανίσεις, όπως και οι ηχηρές μεταγραφές τελευταίας στιγμής, εξασφαλίζουν μεν αναγνωρισιμότητα αλλά και όχι εκλογιμότητα . Ευτυχώς ακόμα, για τον κόσμο της Αριστεράς μετρούν παραδόσεις, διαχρονικές συμπεριφορές και συνεισφορές, που χωρίς να σημαίνει ότι τον οδηγούν πάντοτε στις καλύτερες επιλογές, εν τούτοις σηματοδοτούν κατευθύνσεις και πολιτικές επιλογές που δεν πρέπει να ξεχνάμε με ευκολία, χάριν εσωκομματικών συσχετισμών, την επόμενη μέρα. Η αναγνωρισιμότητα στον κοινωνικό και πολιτικό στίβο και η επιδιωκόμενη δημόσια προβολή μεγάλου αριθμού κοινωνικών και πολιτικών στελεχών και με τις ιδιαίτερες απόψεις τους, χωρίς αποκλεισμούς, μπορούν να συνθέτουν την εικόνα ενός πολιτικού σχηματισμού που φιλοδοξεί να γίνει εναλλακτικός πολιτικός πόλος, ενώ αποσαφηνίζουν παράλληλα και τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.

Η πέμπτη διαπίστωση είναι η αναγκαιότητα αποφυγής υπερβολών (μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου) ,αλλά κυρίως δαιμονολογιών και συνομωσιολαγνείας. Αν είχαν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα οι διάφορες φήμες, η κυριολεκτικά, μισή κοινοβουλευτική ομάδα θα πρέπει να ράβει κουστούμια για το ΠΑΣΟΚ. Η συνετή, δημοκρατική διαχείριση των δηλώσεων Κύρκου δείχνει τον δρόμο αντιμετώπισης των απόψεων ,σωστών ή λάθος αδιάφορο, ιστορικών στελεχών της Αριστεράς που δεν συνάδουν με την τρέχουσα, επίσημη κομματική πολιτική. Ας αποτελέσει οδηγό αντιμετώπισης για μελλοντικές δηλώσεις Αλαβάνου, Γλέζου, Κωνσταντόπουλου, Κουβέλη κ.α. Η αναζήτηση και εξόντωση του «εσωτερικού εχθρού» έχει βλάψει ανεπανόρθωτα την Αριστερά, ας μην την μεταλαμπαδεύσουμε στην νεότερη γενιά, έχουμε να τους κληρονομήσουμε καλύτερες παραδόσεις.

Η έκτη διαπίστωση είναι ότι το συμμαχικό σχήμα με την σημερινή του μορφή έχει εξαντλήσει τα όρια του. Δημοκρατία σημαίνει ισοτιμία με προνομιακή μεν μεταχείριση των μειοψηφιών αλλά όχι οριστική ακύρωση συντριπτικών, κοινωνικών και πολιτικών πλειοψηφιών. Η συνύπαρξη μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση του ελάχιστου κοινού τόπου με θετική διάθεση. Η δυνατότητα έκφρασης με δημοκρατικό τρόπο του μυθικού ανένταχτου οπαδού του ΣΥΡΙΖΑ, αν ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε, τεχνικά και πολιτικά πανεύκολη, Η διάθεση της ευρύτερης ενότητας και συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς για αγώνες και διεκδικήσεις σε κοινούς στόχους, γίνεται «καρικατούρα» αν εκβιάζεις ιδεολογικές και πολιτικές συμπτώσεις, προκειμένου να τις εργαλειοποιήσεις για εσωκομμματικούς λόγους. Πολιτική και προγραμματική σαφήνεια και όχι αφορισμούς είναι αυτό που ζητά η κοινωνική Αριστερά και οι πολίτες, όπως όλες οι δημοσκοπήσεις πριν και τώρα δείχνουν. Η ιδεολογική καθαρότητα ,οποιασδήποτε εκδοχής, αφορά εκλεκτές παρέες και ομίλους προβληματισμού αναγκαίους μεν για θεωρητικές επεξεργασίες και επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά όχι ικανούς να αποτελέσουν παραγωγούς, ερμητικών οδηγών εφαρμογής πολιτικών. Η πολλαπλότητα των κοινωνικών φαινομένων απαιτεί ιδεολογικό στίγμα, προγραμματική σαφήνεια αλλά και πολιτική ευελιξία, που πηγάζει από την γνώση του περιορισμένου των αληθειών σου και την αναγκαιότητα έλλογης αμφισβήτησής τους.

Έχοντας σταθερό οδηγό, το όραμα για μια σοσιαλιστική κοινωνία με δημοκρατία, ελευθερία και οικολογικό(αειφόρο) σχεδιασμό, ας εμβαθύνουμε στον προγραμματικό σχεδιασμό και την αναγκαία ενδυνάμωση της κοινωνικής διεκδίκησης των αριστερών ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων μας προτάσεων, στα πλαίσια ενός αριστερού ευρωπαϊσμού που επιδιώκοντας την δημοκρατική πολιτική ενοποίηση, θα συνθέτει το τοπικό , το εθνικό και το ευρωπαϊκό και θα στοχεύει στον εκδημοκρατισμό και την πολιτικοποίηση της διαδικασίας παγκοσμιοποίησης .

Απαιτούνται, πέραν των αναγκαίων κοινωνικών αγώνων, οι καλύτερες δυνατές μεταφράσεις του «όλου κειμένου» των κοινωνικών φαινομένων και όχι τα «βίπερ» που έχουμε συνηθίσει και φυσικά πολύ περισσότερο καμμιά σχέση με τα «κλασικά εικονογραφημένα» (έμφαση στην εικόνα και όχι στο κείμενο) που χαρακτηρίζουν την ανάγνωση του ΚΚΕ.

Καλώς η κακώς απαιτείται να ξαναγίνουμε η «Αριστερά των μεγάλων αφηγήσεων» όπως έλεγε και αγαπημένος μακαρίτης.

Επί της ουσίας!

Περίμενα και περιμένω από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσει διαδικασία με επερωτήσεις στη Βουλή για αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Αντ' αυτού έλαβα σήμερα από απλός μέλος του ΣΥΝ μια τηλεφωνική συσκευή και ένα πακέτο τραχανά.

Ευχαριστώ θερμώς το ΣΥΝ που με τις πρωτοβουλίες της Ανανεωτικής Πτέρυγας μου έστειλε αυτό το ωραίο δώρο, αλλά απ' τους υψηλά ιστάμενους και τους εκλεγμένους εκπροσώπους μου περίμενα και περιμένω κι όσο δε βλέπω, θα φωνάζω!

Συναφής ανάρτηση: Παράδοξα

Τολμήστε, σύντροφοι να εξαντλήσετε την αγωνιστικότητά σας σε ένα ακόμη συλλαλητήριο για μόστρα και θα σας πάρει ο διάολος τον πατέρα!

© Ελένη Καλλιανέζου, από το Vejen της Δανίας, 31 Αυγούστου 2009

Για ένα νέο αριστερό μεταρρυθμισμό

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου

1. Χαμένες Προσδοκίες

Ανεξάρτητα από ποια άποψη υιοθετεί κανείς για τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρω-εκλογές, («καθαρή», «ταπεινωτική» ή σκέτη «ήττα») σίγουρα όλοι συμφωνούμε πως ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις πολιτικές προσδοκίες ενός διευρυμένου κοινωνικού σώματος που είχε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκφράσει το ειλικρινές ενδιαφέρον του αλλά και την ενεργή διαθεσιμότητά του για μια αλλαγή των παγιωμένων συσχετισμών μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ήδη «υπό δοκιμή», βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων, με μια άνοδο που, αν και συχνά χαρακτηρίστηκε «δημοσκοπική», είχε ωστόσο, συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά και πιθανά πολιτικά διακυβεύματα (μετακίνηση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ανάδειξη μιας νέας «κοινωνικής αριστεράς», προσανατολισμός των προοδευτικών κοινωνικών στρωμάτων στην κατεύθυνση μιας νέας εναλλακτικής ηγεμονίας με επίκεντρο την αριστερά). Το στοίχημα αυτό χάθηκε οριστικά, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει αλλά συρρίκνωσε αυτές τις πολιτικές προσδοκίες, επιλέγοντας μια στρατηγική που τον έκανε να μοιάζει περισσότερο με «κόμμα διαμαρτυρίας» παρά με υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Ακόμη περισσότερο, το αρχικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως πολυφωνικής συνύπαρξης διαφορετικών αριστερών σχημάτων που θα μπορούσαν, δυνητικά έστω, να συμπορεύονται με ενιαίο στόχο ανεστάλη, ακριβώς επειδή - και αυτό είναι σημαντικό- για πρώτη φορά στην πορεία του προέκυψαν μείζονα ζητήματα εσωτερικής ιδεολογικής διαφοροποίησης, που τα έθεσε η ίδια η κοινωνία και όχι ο εσωτερικός «πόλεμος των τάσεων». (εκπαιδευτικό, «Δεκέμβρης», Ευρώπη).

2. Γκρίζες Ζώνες

Η σταδιακή «απόσυρση» του ενδιαφέροντος των πολιτών ενισχύθηκε από πολιτικές επιλογές, πράξεις και παραλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ, που συστηματικά καλλιεργούσαν μια πολιτική «γκρίζων ζωνών» : ανολοκλήρωτες πολιτικές διεργασίες διεύρυνσης (οικολόγοι, «σοσιαλιστική συνιστώσα»), αδυναμία προσδιορισμού πολιτικών συμμαχιών, θολός επαναστατικός βερμπαλισμός για τη βία του Δεκέμβρη, ψηφοδέλτιο «ποσοστώσεων» για τις ευρωεκλογές, τυχοδιωκτικές επινοήσεις ενός «τρίτου πόλου» χωρίς αντίστοιχες διεργασίες με υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις. Όλες οι κεντρικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον από την έκθεση της ΔΕΘ και μετά, ήταν προσδιορισμένες από μια ευκαιριακή επικοινωνιακή στρατηγική, που δεν άφηνε περιθώρια για μια ουσιαστική κεφαλαιοποίηση αυτής της κοινωνικής διαθεσιμότητας, που τον έφερε στο προσκήνιο. Αρκεί κανείς να εξετάσει, την ίδια την προεκλογική καμπάνια για να διαπιστώσει πως ακόμη και το πολυσέλιδο «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ «πολτοποιήθηκε» κάτω από το βάρος των «15 σημείων πάλης» και από τα ακαθόριστα ευχολόγια για τις «ανάγκες των πολλών». Οι «πολλοί», ωστόσο, επέλεξαν την αποχή, δηλώνοντας έτσι πως δεν τους αφορούσαν ούτε οι αριστερίστικες κορώνες («όλα είναι βία»), αλλά ούτε και τα πιστοποιητικά «αριστεροφροσύνης» που μοίραζε ο σύντροφος Τσίπρας για τη δήθεν ελλειμματική «ριζοσπαστικοποίηση» των μαζών.

3. Ηγεμονισμοί χωρίς ηγεμονία

Τα όσα ιλαροτραγικά συνέβησαν, μετά τις εκλογές, ανέδειξαν ένα πρωτοφανές πρόβλημα, που γυρίζει το χώρο μας πίσω στις χειρότερες παραδόσεις «αρχηγισμού» και προσωποκεντρικού ανταγωνισμού. Ωστόσο, παρ' όλες τις ρητορικές κόντρες των «μονομάχων», το κοινό πολιτικό τους σχέδιο για τη διαμόρφωση ενός συγκεντρωτικού μορφώματος που αφυδατώνει τον ΣΥΝ, αποτελεί την οριστική μετάλλαξη της αριστεράς σε ένα αθροιστικό σύνολο καταγγελτικών φωνών, χωρίς προοπτική ηγεμονίας χωρίς, δηλαδή, την απαραίτητη ωριμότητα που θα έδινε έμφαση σε μια σύγχρονη ιδεολογική ταυτότητα της κοινωνικής αριστεράς και όχι στα (υπαρκτά) οργανωτικά προβλήματα μιας εκλογικής συμμαχίας. Η επινόηση της «κόκκινης κάρτας» του ΣΥΡΙΖΑ που προτάθηκε ως «μέσο» για την εκπλήρωση αυτού του «ηγεμονισμού», απομακρύνεται, όλο και περισσότερο, από τα πραγματικά προβλήματα της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς. Η περαιτέρω «συριζοποίηση» του ΣΥΝ, μέσω αιφνιδιαστικών εξαγγελιών, όχι μόνο δεν απαντά στο αίτημα για την ανασυγκρότηση του χώρου αλλά, αντίθετα, επιταχύνει τη γραφειοκρατική διολίσθηση ενός κόμματος, με ιστορία είκοσι χρόνων, στον «αστερισμό του αριστερισμού». Η παραίτηση από τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, η αδιαφορία για την πρόταση διακυβέρνησης και η έμφαση στον «αντισυστημικό» ακτιβισμό είναι ο πιο σύντομος δρόμος για τον εκτοπισμό της αριστεράς στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς, το «ηγετικό δίδυμο» (Τσίπρας-Αλαβάνος) επέλεξε μετεκλογικά τις ατομικές «κινήσεις μοναξιάς», ενισχύοντας, έτσι, τη σύγχυση των ψηφοφόρων και ακυρώνοντας έμπρακτα το ρόλο της καθ' ημάς αριστεράς στη δημόσια σφαίρα. Οι εκατέρωθεν «ηγεμονισμοί» βρίσκονται, ωστόσο, σε πλήρη αναντιστοιχία με το αίτημα μιας νέας εναλλακτικής ηγεμονίας, απέναντι στη σταθερή παρουσία της δεξιάς και την ανησυχητικό άνοδο της ακροδεξιάς.

4. Ο «εσωτερικός εχθρός»

Στην επίσημη ρητορική που ακολουθήθηκε μετά τις εκλογές, οι μελοδραματικές εκκλήσεις για ενότητα και ομοψυχία, στεγάστηκαν κάτω από το κοινότυπο σύνθημα : «Κανείς δεν περισσεύει». Στις δημοσιευμένες, ωστόσο, αναλύσεις πολλών συνιστωσών και τάσεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως υιοθετήθηκε πλήρως η αντίληψη πως η βασική αιτία για τα χαμηλά ποσοστά των εκλογών είναι η θεσμική λειτουργία, ο πολιτικός λόγος αλλά και η δημόσια παρουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγα. Στις αναλύσεις αυτές έχει διατυπωθεί ακόμη και το αίτημα για οριστική εκδίωξη των μελών της από το κοινό τους σπίτι, στο οποίο υπήρξαν ιδρυτικά μέλη. Με την ανοχή της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η συνωμοτική θεωρία για την ύπαρξη του «εσωτερικού εχθρού» νομιμοποιήθηκε και υιοθετήθηκε ως πολιτική συμπεριφορά και ως τακτική διάχυσης ευθυνών για τα αποτελέσματα των εκλογών. Φαίνεται, λοιπόν, πως «κανείς δεν περισσεύει» εκτός από την Ανανεωτική Πτέρυγα. Το γεγονός αυτό καθαυτό, σε μια άλλη συγκυρία, δεν θα δήλωνε τίποτε περισσότερο από τα αδιέξοδα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στη συγκεκριμένη φάση, σηματοδοτεί μια αντίληψη «καθαρότητας», που απλώς περιορίζει την ίδια την κοινωνική ορατότητα του χώρου. Γιατί, ας μη γελιόμαστε : το «ειδικό βάρος», η κοινωνική και πολιτισμική εμβέλεια της Ανανεωτικής Πτέρυγας υπερβαίνει κατά πολύ τα στενά όρια των κομματικών ποσοστών και το άθροισμα των «συνιστωσών», ακριβώς επειδή η ανανεωτική αριστερά «βγαίνει» μέσα από ιστορικές διεργασίες της «μακράς διάρκειας». Όσοι είχαν τη φαεινή ιδέα να εκποιήσουν αυτή την περιουσία σε περιστασιακούς κληρονόμους, που επενδύουν ακόμη στις φραξιονιστικές φαντασιώσεις του '70 και του '80, ας μετρήσουν, έστω και την ύστατη ώρα, τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής. Το πρόσφατο «ευρωψηφοδέλτιο χωρίς Ευρώπη» είναι, πάντως, ένα αρκετά ενδεικτικό παράδειγμα για το τι σημαίνει ο αποκλεισμός της Ανανεωτικής Πτέρυγας από την κεντρική σκηνή του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος πάρει το ρίσκο να οδηγήσει αυτό το χώρο σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση με αποκλειστική αρχή τη λογική το συσχετισμό πλειοψηφίας- μειοψηφίας, θα πρέπει να είναι έτοιμος να αποδεχτεί και το κόστος αυτής της επιλογής : δηλαδή, την οριστική εξαφάνιση όχι μόνο της ανανεωτικής αλλά και της ριζοσπαστικής αριστεράς στο σύνολό της.

5. Πολιτικός Ανακαθορισμός

Από την επομένη, κιόλας, των εκλογών τέθηκε το ζήτημα για μια γενναία «πολιτική στροφή», που θα σηματοδοτούσε τη δυναμική επανεμφάνιση των ανανεωτικών ιδεών στο πολιτικό προσκήνιο. Ως τώρα, από την πλευρά της πλειοψηφίας του ΣΥΝ και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν επικρατήσει σιωπές, επιθέσεις και διολισθήσεις που δεν ανταποκρίνονται στα μηνύματα των εκλογών. Το πολιτικό πλαίσιο που έθεσε η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι σαφές σε ό,τι αφορά τις πολιτικές δράσεις, τις συμμαχίες και τις προκλήσεις της «μη αυτοδυναμίας». Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ενδιαφέρει πλέον δεν είναι μια νέα ισορροπία συμβίωσης αλλά η προγραμματική στροφή του ΣΥΝ στον «αριστερό μεταρρυθμισμό» : στην ανάγκη προώθησης δομικών μεταρρυθμίσεων με θεσμικές παρεμβάσεις στο κοινωνικό κράτος, στην οικονομική πολιτική, στην παιδεία, στο κράτος Δικαίου, στο μεταναστευτικό, στην οικολογία. Ο «αριστερός μεταρρυθμισμός» μπορεί να αποτελέσει, στις σημερινές συνθήκες, ένα αξιόπιστο πλαίσιο δράσης που επιχειρεί να ανασυγκροτήσει αλλά και να συγκεράσει διαφορετικές όψεις της δημόσιας σφαίρας της αριστεράς : από την εμπειρία των κινημάτων ως το κοινοβουλευτικό έργο, και από τις επιστημονικές και κοινωνικές οργανώσεις ως εκείνο το κομμάτι της νεολαίας που θα αναζητήσει το θεσμικό ισοζύγιο του ανατρεπτικού δυναμισμού του. Πρώτος και κύριος στόχος, ως τι επόμενες εκλογές, δεν μπορεί παρά να είναι η απόκρουση της δεξιάς στροφής με την ανάληψη πρωτοβουλιών, οι οποίες θα ορίζουν ένα νέο κοινωνικό ορίζοντα προσδοκιών για τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες. Η ουσιαστική επανασύνδεση με τη δέσμη των ανανεωτικών ιδεών αλλά και με το κοινωνικό σώμα που προέρχεται από την ιστορική κομμουνιστική ανανέωση και φτάνει ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη δυναμική επανεμφάνιση της ανανεωτικής αριστεράς.

Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτόν τον πολιτικό ανακαθορισμό είναι η ιδεολογική διαφοροποίηση του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, από όλες εκείνες τις αντιλήψεις που προτάσσουν ως λύση τη μετωπική ρήξη με τις δυνάμεις του «αστικού πολιτικού συστήματος», αντιμετωπίζοντας συχνά ακόμη και τους ίδιους τους κρατικούς θεσμούς ως μια απόλυτα «αρνητική εξωτερικότητα». Η ιστορική εμπειρία της «μετωπικής ρήξης» με το «σύστημα», στο όνομα μιας δήθεν επαναστατικής πρωτοπορίας, έχει οδηγήσει συχνά την αριστερά σε αρχαϊκές οπισθοδρομήσεις που δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή κρίση και κατάσταση του καπιταλισμού. Ο νέος αριστερισμός που δυστυχώς αποτυπώνεται όλο και περισσότερο στον «αντισυστημικό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει ανυπεράσπιστους πολλούς χώρους θεσμικής παρέμβασης, οι οποίοι θα ήταν προνομιακό πεδίο δράσης για την αριστερά. Η ξεκάθαρη και οριστική τοποθέτηση της ανανεωτικής αριστεράς στην αναζήτηση του «δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό», δηλώνει πως, ιδιαίτερα σήμερα, ο δρόμος αυτός μας ενδιαφέρει εξίσου, τόσο ως προς το σκέλος των δημοκρατικών θεσμών όσο και ως προς το σκέλος της σοσιαλιστικής στρατηγικής. Επομένως, για την ανανεωτική αριστερά, το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων από τα αριστερά είναι ουσιαστικό γιατί αποτελεί παρέμβαση στις διαδικασίες μεταχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων και αγώνων που διαπερνούν τους θεσμούς. Εδώ ακριβώς πρέπει να υπάρξει μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις εκκλήσεις για συναισθηματική ενότητα και στις απαιτήσεις για πολιτική ενότητα της καθ' ημάς αριστεράς. Καμιά αριστερή συλλογικότητα δεν επέζησε με αποκλειστικό γνώμονα την αθροιστική της συνύπαρξη. Η μόνη σταθερή «συγκολλητική» της ουσία ήταν και είναι η ιδεολογική της συνοχή. Ακόμη και αν έχει κόστος αυτή η διαδικασία διαλόγου και αντιπαράθεσης, θα πρέπει να την αποδεχτούμε ως στοιχείο μετάβασης σε μια νέα πραγματικότητα, που θα συσπειρώνει το ενεργό κοινωνικό δυναμικό της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς, κεφαλαιοποιώντας τις παραδόσεις της και ανακαθορίζοντας τις προοπτικές της. Η πολιτική συζήτηση, άλλωστε, είναι το μόνο μέσο που πρέπει και μπορεί να αντικαταστήσει τις «ασκήσεις επί χάρτου». Το στοίχημα για ένα νέο «αριστερό μεταρρυθμισμό» είναι ανοιχτό και επίκαιρο.

Μια προσπάθεια που δεν πρέπει να πάει χαμένη

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο "Έκτακτο ΣΥΝέδριο" ektaktosynedriosyn.blogspot.com :

Η συλλογή υπογραφών ξεκίνησε, ιδιόχειρα και ηλεκτρονικά!

Αγαπητοί/ές σύντροφοι/ισσες του Συνασπισμού

Είναι καιρός τώρα, ειδικά μετά τις ευρωεκλογές που η κρίση στο κόμμα μας επιδεινώνεται

Η ηγεσία προσπαθεί να συνεννοηθεί αλλά ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο και δεν φαίνεται προοπτική αληθινής αλληλοκατανόησης και ενότητας

Ο κόσμος μας, συζητά απολογισμούς και αναζητά λύσεις

Άλλοι νοιώθουν ψύχραιμοι, άλλοι απογοητευμένοι, άλλοι κουράστηκαν και παραμερίζουν ή κοιτούν προς την έξοδο

Οι εσωκομματικές τάσεις απασχολημένες με τα δικά τους δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν την σοβαρότητα της κατάστασης

Τα απλά μέλη νοιώθουν ότι κανείς δεν τα παίρνει υπόψιν

Παρότι στη βάση είμαστε ενωμένοι νοιώθουμε έξω από τα κέντρα αποφάσεων, ανενεργοί

Μας ακούν βέβαια κάποια στελέχη μα έπειτα .. ευθυγραμμίζονται σε ότι αποφασίσει η τάση με την οποία έχουν εκλεγεί και έτσι η φωνή μας δεν μεταφέρεται καθαρά και αυθεντικά στην ηγεσία του κόμματος

Έτσι η απόφαση της ΚΠΕ για Διαρκές συνέδριο τον Σεπτέμβρη δεν μας λέει τίποτα

Οι ίδιοι αντιπρόσωποι που εξελέγησαν πριν ενάμισυ χρόνο, έτοιμες πλειοψηφίες διαμορφωμένες από καιρό, καμιά σχέση με την σημερινή συγκυρία και τις νέες ανάγκες που προέκυψαν

Έπειτα τα μέλη μας έχουν συνειδητοποιήσει πολλά πράγματα, έχουν διαμορφώσει νέες απόψεις και δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε σαν άλλοτε, σαν να μην συμβαίνει τίποτα την ώρα που βασικές μας επιλογές έχουν διαψευστεί

Για όλους τους παραπάνω λόγους, μέλη και φίλοι του Συν, από όλη την Ελλάδα αποφασίσαμε να γίνουμε ενεργοί πολίτες μέσα στο κόμμα μας και να ζητήσουμε να συγκληθεί έκτακτα το ανώτερο όργανό του, το συνέδριο για να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση πριν έχουμε χειρότερα

Η πρωτοβουλία για Έκτακτο ΣΥΝέδριο έχει την υποστήριξη, με ομόφωνη απόφαση, της συνέλευσης της ΠΚ Δροσιάς-Διονύσου του ΣΥΝ (Αν. Αττική) και την επικοινωνιακή υποστήριξη πολλών αριστερών blogs

Η ηγεσία έκφρασε τις απόψεις της αλλά δεν μας ικανοποίησε

Είναι η ώρα να μιλήσει η βάση και να ενωθούμε με νέες πολιτικές και καταστατικές αποφάσεις, όπου χρειάζεται, και ηγεσία κατάλληλη να τις εφαρμόσει

Ο καθένας μας θα προτείνει τις απόψεις του και θα τις δοκιμάσει στον προσυνεδριακό διάλογο και το Συνέδριο

Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει σύμφωνα με το καταστατικό μας να συγκεντρώσουμε άμεσα έναν αριθμό 1500-2000 υπογραφών

Σε αυτή την προσπάθεια που ξεκινήσαμε ζητάμε την υποστήριξή σας

Υπογράψτε και σεις online με επίσκεψη στο επίσημο blog μας ektaktosynedriosyn.blogspot.com, είτε διανείμετε έντυπα ιδιόχειρων υπογραφών που θα βρείτε στο site μας, και διαδώστε παντού την πρωτοβουλία!

Κανείς ειλικρινής αριστερός και ιδιαίτερα μέλος μας δεν έχει να χάσει από μια αληθινά δημοκρατική διαδικασία επαναπροσδιορισμού μας μέσα από ένα Συνέδριο Διαλόγου, Ενότητας και Διεξόδου όπου θα τεθούν όλα τα ζητήματα και θα αναζητήσουμε πλατειές ενωτικές πλειοψηφίες από τη βάση κι όχι από θνησιγενείς συνεννοήσεις κορυφής

Η οριζόντια επικοινωνία του κόμματος ας γίνει επιτέλους πράξη σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και ας στηρίξει μια ενωτική επανασυσπείρωση χωρίς τεχνητές περιχαρακώσεις

Αριστερά και δημοκρατία είναι έννοιες αδιαχώριστες

Ευχαριστούμε για την βοήθειά σας

Καλή μας επιτυχία!

Η πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών για Έκτακτο ΣΥΝέδριο

Αδιέξοδο στην ΚΠΕ του Συνασπισμού - οι τάσεις παραμένουν με το όπλο παρά πόδα

Κι ενώ, παρά τις βασανιστικές συνεννοήσεις και τα συνεχή παζάρια, μόλις και μετά βίας κατάφεραν να βγάλουν νέο Γραμματέα .. και τίποτα άλλο,

αρνούνται στη βάση του κόμματος να πάρει εκείνη τις αποφάσεις με (Έκτακτο) Συνέδριο!

Είχαμε, είναι αλήθεια, ελάχιστες ελπίδες ότι η όμηρος των τάσεων ΚΠΕ του Συνασπισμού θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση

Είχαμε επίσης ελάχιστες ελπίδες ότι ο νεαρός πρόεδρος θα ύψωνε το ανάστημά του σαν πρόεδρος όλου του κόμματος απέναντι στους μηχανισμούς, άλλωστε παρά το ότι έχει χάσει τώρα την εύνοιά τους, παιδί τους ήταν και παιδί τους παραμένει

Έτσι, ο καταστροφικός για την ανανεωτική αριστερά εμφύλιος των προσώπων της ηγεσίας παραμένει ωθώντας τη βάση προς την έξοδο

Τον Σεπτέμβριο θα επαναληφθεί η μέθοδος του "Διαρκούς Συνεδρίου", με την δεδομένη και ασφαλή σύνθεση του σώματος αντιπροσώπων που εξέλεξε πέρισυ την σημερινή ηγεσία

Όπως έγινε και την άνοιξη με τη γνωστή βιασύνη, τις τραγικές αποφάσεις για το ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών και το πρόγραμμα που ψηφίστηκε και ... δεν ψηφίστηκε

Ένα "δοτό" Συνέδριο μαϊμού δηλαδή αντί για ένα κανονικό συνέδριο που θα εξέφραζε την σημερινή αυθεντική βούληση της βάσης του κόμματος

Εφόσον οι μηχανισμοί δεν κάνουν βήμα πίσω, η βάση και οι φίλοι του δημοκρατικού κόμματος της αριστεράς ένα μόνο δρόμο διαθέτουν ακόμα:

Την επίκληση του Καταστατικού του Συνασπισμού

Την σύγκληση εκτάκτου συνεδρίου από την βάση είτε επειδή θα το ζητήσουν Πολιτικές Κινήσεις που αντιπροσωπεύουν το 1/4 των μελών είτε (και συντομότερο) επειδή θα το ζητήσει το 15% των μελών

Χρειαζόμαστε δηλαδή περίπου δύο χιλιάδες υπογραφές για να επιστρέψει ο Συνασπισμός σε δημοκρατική διαδικασία και να αντιμετωπίσει συλλογικά τα επείγοντα πολιτικά και οργανωτικά του προβλήματα

Αξίζει τον κόπο μια τελευταία προσπάθεια

Ας ξεκινήσουμε τώρα

Ας μην τους χαρίσουμε το κόμμα που με τόσο κόπο έχτισαν γενιές αριστερών

Τιμώντας την δημοκρατική παράδοση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς,

ας μαζέψουμε χιλιάδες υπογραφές για το Έκτακτο Συνέδριο

Η συμβολή των μπλογκς της αριστεράς μπορεί να είναι καθοριστική

Ας το προωθήσουμε όλοι μαζί!

ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο

του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Λιαζόµουν σε µια παραλία, όταν µου ζήτησαν τηλεφωνικά αυτό το άρθρο. Λογικά θα ’πρεπε να αρνηθώ ευγενικά και να ρίξω άλλη µια βουτιά. Αυτό που δεν ήξεραν, όµως, οι σύντροφοι από τη ΓΑΛΕΡΑ ήταν ότι το υλικό το είχα εκεί δίπλα, έτοιµο. Ήταν αποσπάσµατα από το πολιτικό µυθιστόρηµα που µατσακονίζω εντατικά τους 3 τελευταίους µήνες, µε τίτλο «Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος». Το γαµώτο ενός αριστερού, που βλέπει µια ζωή το κόµµα του να υπολείπεται των περιστάσεων.

Ακόµα ηχούν στ’ αυτιά µου τα λόγια του νεαρού Αλέξη Τσίπρα (αλλά θα µπορούσε κάλλιστα να είναι στη θέση του και ο Αλέκος Αλαβάνος) στην προεκλογική συγκέντρωση της πλατείας Κοτζιά: «Την Κυριακή θα αναδειχθούµε τρίτη πολιτική δύναµη, µε διψήφιο ποσοστό και τρεις ευρωβουλευτές». Δεν έχω καταλήξει αν έχω µετανιώσει που… χειροκρότησα.
Αλλά µου θύµισε αµέσως µια άλλη ατάκα, 32 χρόνια πριν, όταν ο γηραιός ηγέτης της Συµµαχίας, Ηλίας Ηλιού, διακήρυττε ότι «σ’ αυτές τις εκλογές αναµετριώνται τρία ισοδύναµα άλογα». Η οµοιότητα σπάει κόκκαλα.

Προτάθηκαν πολλές ερµηνείες για την αδυναµία του ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει ένα αποτέλεσµα αντάξιο των προσδοκιών του: Για πρώτη φορά ο χώρος άνοιξε τόσα µέτωπα, κρατώντας αµείωτη τη δραστηριότητά του πέραν της προεκλογικής καµπάνιας. Ανέτρεψε συσχετισµούς, ηγήθηκε κινητοποιήσεων, αγνόησε το πολιτικό κόστος, άσκησε αντιπολίτευση -για ένα διάστηµα, µάλιστα, προνοµιακή-, είδε τα δηµοσκοπικά ποσοστά του να απογειώνονται.

Θεωρώ ότι οι περισσότερες από τις εξηγήσεις που έχουν δοθεί (η επίθεση που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ µετά το Δεκέµβριο, το εσωκοµµατικό δηµοψήφισµα που εξελήφθη ως πόλεµος για τις καρέκλες, ο δυϊσµός στην ηγεσία, η θολή ευρωπαϊκή γραµµή, οι διεθνείς τάσεις, η αποχή των νέων, η οργανωτική αµορφία), έχουν βάση. Έχω να υποδείξω τρεις άλλες ερµηνείες, κατά τη γνώµη µου πιο αποφασιστικές.

Εξήγηση Νο 1: Κόντρα στην παράδοση

Μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι είµαστε οι συνεχιστές του Τσε Γκουεβάρα. Κατά βάσιν, όµως, είµαστε απλώς οι συνεχιστές του ΚΚΕ εσωτερικού. Δεν υποτιµώ τη µετατόπιση των στελεχών που απεγκλωβίστηκαν κατά τη δεκαετία του ’90 από το ΚΚΕ, ούτε τις δυνάµεις που συναθροίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αγνοώ επίσης τον νέο συσχετισµό δυνάµεων εντός του Συνασπισµού. Η καρδιά του χώρου, ωστόσο, δεν παύει να είναι ΚΚΕ εσωτερικού, ό,τι κι αν µπορεί να σηµαίνει σήµερα αυτό. Μοιάζει απλοϊκή η ερµηνεία, αλλά δεν είναι. Δεν πρόκειται τόσο για πρόβληµα γραµµής, όσο για ζήτηµα πολιτικής κουλτούρας: τον παραδοσιακό ψηφοφόρο του Συνασπισµού δεν τον ενοχλεί κατ’ αρχήν η ηγεσία στο πρόσωπο του Αλαβάνου ή του Τσίπρα (ψευτοδίληµµα κι αυτό, ε;), ούτε έχει αντιρρήσεις επί της αρχής σχετικά µε την κινηµατική στροφή του κόµµατος ή µε τη σύµπηξη του ΣΥΡΙΖΑ Τον απασχολεί όµως η γενική εικόνα που εκπέµπει ο χώρος, οι στρατηγικοί προσανατολισµοί του, η φρασεολογία, το στυλ, τα πρόσωπα.

Αυτή η περίσταση, τώρα, δεν είναι και τόσο καταδικαστική όσο φαίνεται. Η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού, παρά τα κουσούρια της, είχε στην εποχή της αντιληφθεί δυο τρία πράγµατα που ο Τσε ίσως και να τα υποτίµησε. Το µαρξιστικό-λενινιστικό υπόδειγµα υπέθετε ότι οι κρίσεις ενδυναµώνουν την Αριστερά και της προσφέρουν επιχειρήµατα, µέλη και ευκαιρίες. Αλλά η σύγχρονη ιστορία κατά κανόνα το διαψεύδει. Ενώ λοιπόν σε συνθήκες πολέµου ή δικτατορίας παρατηρήθηκε στην Ελλάδα ένα κενό εξουσίας που κάλυψε η Αριστερά, σε κοινοβουλευτικές συνθήκες, το αριστερό κίνηµα ανθίζει περισσότερο κατά τη διάρκεια φάσεων οικονοµικής και πολιτικής ευφορίας, παρά σε περιόδους κρίσης. Η κρίση γεννά συντηρητικά αντανακλαστικά, ξενοφοβία, εσωστρέφεια, αποπολιτικοποίηση. Η ευφορία γεννά ελπίδες, γονιµοποιεί ρεύµατα σκέψης και κινήµατα, οιστρηλατεί τις νεότερες γενιές, κάνει την Αριστερά να φαίνεται -ή και να είναι- καλύτερη από τον στάνταρ εαυτό της.

Εξήγηση Νο 2: Δεν παίζουµε µε την κρίση

Οι γέρικες εκείνες αλεπούδες το είχαν αντιληφθεί αυτό, εξ ου και απέβλεπαν στη διαµόρφωση ενός οµαλού κοινοβουλευτικού βίου, όσο ξενέρωτο κι αν ηχούσε αυτό στα αµφιθέατρα και στα πηγαδάκια. (Και φυσικά είχαν συλλάβει την ιδέα ότι η Ενωµένη Ευρώπη αποτελεί προνοµιακό πεδίο για την ανέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και της Αριστεράς, πράγµατα για τα οποία δικαιώθηκαν, και τα οποία έχουν ως ένα βαθµό απεµπολήσει οι ηγεσίες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλληθωρίζοντας προς τη γραµµή του ΚΚΕ). Μπορεί να το τράβηξαν λίγο παραπάνω τότε, αλλά η βασική ανάλυση ήταν σωστή. Το υποψιαζόµουν όλο αυτό, αλλά δεν είχα αντιληφθεί το βάθος και την έκτασή του προτού εκδηλωθεί η τρέχουσα χρηµατοπιστωτική κρίση, που συµφύεται σε παγκόσµιο επίπεδο µε µια µακρά κρίση διακυβέρνησης, καθώς και µε την ανυπαρξία οραµάτων.

Είναι δείγµα πολιτικής µυωπίας το γεγονός ότι ενώ αναδύεται µια Ευρώπη γεµάτη φυγόκεντρες και ξενοφοβικές δυνάµεις και αναπαράγονται καταστάσεις του µεσοπολέµου που θα τις βρούµε µπροστά µας, εµείς οµφαλοσκοπούµε.

Πολύ περισσότερο που όλ’ αυτά έχουν άµεση σχέση µε τα δικά µας. Το 2007, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επίσης δεχτεί µεγάλη επίθεση µε αφορµή τις κινητοποιήσεις για την Παιδεία. Σ’ εκείνη τη συγκυρία όχι µόνο δεν πτοήθηκε, αλλά άντλησε µεγάλα οφέλη, εκλογικά και δηµοσκοπικά. Οφείλουµε να εξηγήσουµε τι µεσολάβησε και η ίδια πολιτική λειτούργησε, µόλις δύο χρόνια αργότερα, ως µαξιµαλιστική. Αυτό που µεσολάβησε ήταν η διεθνής οικονοµική κρίση. Και σε συνθήκες κρίσης δεν προσπαθείς ν’ ανοίξεις νέα µέτωπα, αλλά αναζητείς συναινέσεις και συµµαχίες. Δεν προτάσσεις «προχωρηµένα» ιδεολογικά µανιφέστα, αλλά ένα µίνιµουµ πολιτικό πρόγραµµα. Σε συνθήκες κρίσης δεν επιτίθεσαι, αµύνεσαι.

Εξήγηση Νο 3: Φύγε εσύ, έλα εσύ

Πολύ φοβάµαι, πάντως, ότι υπάρχει και µια τρίτη εξήγηση, σύµφυτη µε τις άλλες δύο. Πίστεψε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι το παλιό εκλογικό δυναµικό του χώρου δεν την εκφράζει, ότι µπορεί να πετάει σε κάθε εκλογική διαδικασία ένα 0,5% και να το υποκαθιστά µε ένα φρέσκο 1%. Όσο η εξίσωση λειτουργεί, µπορεί η τακτική αυτή να δικαιώνεται –προσωρινά µόνο. Αλλά ως πότε; Σε συνθήκες κρίσης (να την πάλι η κρίση), λειτουργεί και αντιστρόφως…
Αυτού του είδους τα µαθηµατικά, ωστόσο, υποκρύπτουν µια διπλή υποτίµηση. Υποτιµούν την ποιότητα, την αξία και την επαναστατικότητα ενός δοκιµασµένου κόσµου, εκτίµηση από αφελής έως αλαζονική. Πολύ περισσότερο, όµως, υποτιµούν την ηγεµονική διάσταση, το εύρος και τη δυναµική της νέας –υποτίθεται ακραιφνώς αριστερής– πολιτικής γραµµής. Τόσο ακραιφνούς, που δεν µπορεί να εµπνεύσει δεκάδες χιλιάδες αριστερούς πολίτες. Κι ύστερα σου λέει, εντελώς υποκριτικά, ότι «δεν περισσεύει κανείς».

Ανασύνθεση τώρα

Η τραγωδία του Συνασπισµού είναι ότι ενώ η ψυχή του ήταν και παραµένει ΚΚΕ εσωτερικού, είναι σχεδόν αδύνατον να επανασυνδεθεί µαζί της οργανικά, ενόσω µοναδική οργανωµένη έκφραση αυτής της παράδοσης θα παραµένει η λεγόµενη Ανανεωτική Πτέρυγα, για την ακρίβεια το κοµµάτι της που έχει αποµείνει µετά από τις απανωτές µεταγγίσεις στελεχών της προς το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει ούτε το εύρος, ούτε το κύρος ούτε την ιστορικότητα να συµβάλει καταλυτικά. Κι όλ’ αυτά, σε ένα εσωκοµµατικό τοπίο όπου η παγίωση και η αναπαραγωγή των τάσεων και της γραφειοκρατίας υπονοµεύει το διάλογο, την ελεύθερη αναζήτηση και τη σύνθεση απόψεων.

Όσοι νοιάζονται για τον Συνασπισµό ας πιάσουν το νήµα από την αρχή, όπως το είπε κάποια στιγµή ο Αλαβάνος αλλά για άγνωστους λόγους άλλαξε ρότα.
Κι όσοι νοιάζονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, ας αρχίσουν να ψάχνονται αν έχει νόηµα αυτός ο δυϊσµός, ή µήπως θα ’πρεπε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσουν στην άµεση συγχώνευσή τους, ανεξάρτητα από τους τρέχοντες τακτικισµούς, ενσωµατώνοντας στις γραµµές του χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς που «περισσεύουν» σήµερα από όλες τις συνιστώσες. Μέσα σε µια τέτοια κοσµογονία, υπάρχει το ενδεχόµενο να ανασυντεθούν -αν όχι και να διαλυθούν- οι τάσεις.
Η κοινωνία δεν περιµένει, ούτε τα ανοιχτά µέτωπα, ούτε η επέλαση του ρατσισµού, ούτε η οικονοµική κρίση. Και, βέβαια, ούτε οι εκλογές.

SMS

Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραµµές, µε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα διλήµµατα Αλαβάνος ή Τσίπρας και ΣΥΝ ή ΣΥΡΙΖΑ είναι πλαστά και απολιτικά, πήρα ένα SMS µε θέµα: «Να µην παραιτηθεί ο Αλαβάνος».

Ζηλεύω αυτούς που µπορούν να κλείσουν όλη τη σύνθετη διαδικασία που απαιτείται σε ένα SMS των 5 λέξεων. Κάποιος άλλος θα έγραφε «Να µην τσαλακωθεί ο Τσίπρας» και κάποιος τρίτος «Σας τα ’χαµε πει – Καλά να πάθετε». Επειδή θα ήταν αναχρονιστικό να γράψω «Ζήτω το ΚΚΕ εσωτερικού!», σας στέλνω το δικό µου SMS στην οικονοµική συσκευασία των 1.297 λέξεων.

Πηγή: Περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ τεύχος Ιουλίου 2009

Κοινωνικός ριζοσπαστισμός υπάρχει, αναζητάται και ο πολιτικός

Συνέντευξη με τον καθηγητή Κώστα Βεργόπουλο, η Εποχή, 05/07/09

Την συνέντευξη πήρε
ο Παύλος Δ. Κλαυδιανός

* Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών οι συζητήσεις είναι πολλές και θερμές. Υπάρχει, λοιπόν, επαρκής κοινωνικός χώρος για μια ριζοσπαστική πολιτική Αριστερά;

- O κοινωνικός ριζοσπαστισμός στην εποχή μας είναι βέβαιος, ο πολιτικός ριζοσπαστισμός βρίσκεται υπό αναζήτηση. Ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός τοποθετεί ήδη την Ελλάδα στην πρωτοπορία μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Αυτό αποδείχθηκε με τις μαθητικές κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη, που έλαβαν χαρακτήρα με ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμβέλεια. Αυτό ισχύει βεβαίως ανεξάρτητα από την αδυναμία να μετατραπούν οι κινητοποιήσεις σε γεγονός με πολιτική σημασία. Το αυτό ισχύει με όλα τα θέματα στα οποία εκδηλώνονται μεγάλες κινητοποιήσεις. Πριν απ’ το Δεκέμβρη είχαμε τα Πανεπιστημιακά, ένα τεράστιο κίνημα, πρωτοποριακό. Και πάλι ενώ εντυπωσίασε τον κόσμο, δεν έφθασε να μετατραπεί σε πολιτικό γεγονός. Απο μεγάλο μέρος της κοινωνίας κατανοήθηκε τελικά ως ένα κίνημα συντεχνιακό, οι Πανεπιστημιακοί για τα ιδιαίτερα κατηγοριακά πανεπιστημιακά συμφέροντά τους. Προφανώς, η πολιτική διαχείριση υστερεί της κοινωνικής διαθεσιμότητας αυτήν την στιγμή.

* Πρόκειται για δύο τομείς, σοβαρούς, αυτοί που αναφέρει αλλά που, όμως, δεν καλύπτουν ολόκληρη την κοινωνία.

- Η παιδεία αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ένας μεγάλος δείκτης ανεργίας, αποκλεισμού και περιθωριοποίησης των νέων. Στη χώρα μας, έχουμε τους υψηλότερους δείκτες ανεργίας, κοινωνικών αποκλεισμών και περιθωριοποίησης στην Ευρώπη. Οι στατιστικές είναι, ξέρετε, απατηλές και υποεκτιμούν τις διαστάσεις αυτών των φαινομένων. Η πραγματική ανεργία των νέων μπορεί να φθάνει και το 40%, ίσως και το 45% των αντίστοιχων ηλικιών. Είναι κάτι το καταλυτικό. Έτσι τροφοδοτούνται και διάφορες γεωγραφικές συσσωματώσεις. Τα Εξάρχεια, π.χ. είναι μοναδική συνοικία στην Ευρώπη. Αλλά και στις ελληνικές επαρχίες υπάρχει παρόμοιος με τα Εξάρχεια κόσμος. Είναι χαρακτηριστικό η απήχηση που είχε ο Δεκέμβρης σε όλες τις επαρχιακές πόλεις της χώρας, και όχι μόνο στις πρωτεύουσες Νομών. Η κοινωνική διαθεσιμότητα και ο νεανικός ριζοσπαστισμός καταγράφηκαν στο σύνολο της επικράτειας.

* Αυθόρμητα δε, όπως αποδείχτηκε.

- Ναι, από τα κάτω, αυθόρμητα και ακαθοδήγητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποχρέωση να συμπαρασταθεί, συμμετείχε ενεργά, αλλά δεν μπόρεσε να το μετατρέψει σε ένα κίνημα με συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Διαπιστώθηκε μια σοβαρή και κρίσιμη αδυναμία.

* Σύμφωνοι. Ήταν όμως αυτό εφικτό; Υπήρχε η οργάνωση και η πολιτική παιδεία;

- Μπορεί να υπάρχει πρόβλημα οργανωτικό. Όμως, πάνω από όλα, το κυριότερο πρόβλημα είναι το ιδεολογικό και πολιτικό. Αυτό βέβαια, δεν ωριμάζει απο μόνο του, εκτός κοινωνικών διαδικασιών, ώστε να τεθεί έπειτα σε εφαρμογή. Ωριμάζει μόνον μέσα απο τους κοινωνικούς αγώνες.

* Δεν θεωρείς, λοιπόν, ότι είναι η ανεπαρκής ριζοσπαστικότητα της κοινωνικής βάσης που επηρέασε τα ισχνά εκλογικά αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ.

- Όχι, το αντίθετο ισχύει. Ο πολιτικός αστερισμός του συνόλου της Αριστεράς διέπεται από την διάχυτη ιδεολογία του μεταμοντερνισμού, που βεβαίως δεν αντιστοιχεί διόλου στην πραγματικότητα, αλλά αποκλειστικά και μόνον στην ιδεολογική παθογένεια, στην ιδεολογική εξέλιξη και μετεξέλιξη της Αριστεράς, ιδίως μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Με την υποβόσκουσα μεταμοντερνιστική ιδεολογία της απογοητευμένης και απελπισμένης Αριστεράς, προεξοφλείται ατεκμηρίωτα το τέλος των μεγάλων σχημάτων, των ιδεολογιών και της πολιτικής όσον αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Διαβάλλεται έτσι ακόμη και η έννοια της κοινωνίας, ενώ εγκωμιάζεται ως δήθεν ρεαλισμός η κατηγοριακή προσέγγιση των πληθυσμών και των αντίστοιχων κινημάτων. Η ίδια η έννοια του πολιτικού, ως εννοιολογική κατηγορία, κηρύσσεται ξεπερασμένη, αρχαϊκή και η Αριστερά αποστασιοποιείται από κάθε προσπάθεια συνολικής προσέγγισης και κατανόησης, λόγω ιδεολογικής μόδας.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, κατηγορήθηκε για το αντίθετο. Ότι ο λόγος μας ήταν κλασικός αριστερός.

- Δεν είναι αλήθεια. Ειπώθηκαν πολλά, ειπώθηκαν τα πάντα. Τι έχει, όμως, ένα νόημα απ’ αυτά που ειπώθηκαν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι υποστήριξε άκριτα το μαθητικό κίνημα, χωρίς να του προσδίδει πολιτική διάσταση. Αυτό έχει νόημα και είναι οπωσδήποτε βάσιμο. Οι μαθητικές κινητοποιήσεις κατανοήθηκαν στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο, ως κίνημα ορισμένων κατηγοριών του πληθυσμού και όχι ως κίνημα με ευρύτερη πολιτική σημασία. Δεν συνδέθηκε αρκετά με τις προσδοκίες του κοινωνικού συνόλου για συνολική πολιτική αλλαγή. Υπάρχουν κοινωνικές συνιστώσες που πρέπει να συναντηθούν και να συγχωνευθούν, όπως και πολιτικές συνιστώσες που θα πρέπει να ενοποιηθούν. Ενόσω παραμένει το έλλειμμα πολιτικού στίγματος, απουσιάζει η κινητήρια δύναμη της ενοποιητικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα ότι οι συνιστώσες δεν συνενώνονται, οι κοινωνικές συνιστώσες παραμένουν διακριτές και οπωσδήποτε μειονοτικές μέσα στην κοινωνία, ενώ παράλληλα οι πολιτικές συνιστώσες συρρικνώνονται σε γραφειοκρατικά μορφώματα, που μπορούν να φθάνουν μέχρι την οργανωτική καρτελοποίηση, δηλαδή το γραφειοκρατικό μοίρασμα της υποτιθέμενης ηγεσίας.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, ήταν μέσα σε όλους τους αγώνες αυτής της περιόδου.

- Ναι, αλλά αυτό δεν αρκεί. Θα έπρεπε να στρέφεται προς ολόκληρη την κοινωνία προβάλλοντας πολιτικούς στόχους για όλους. Σημειώθηκε ότι η δημοσκοπική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη αρχίσει πριν από το Δεκέμβρη. Τούτο αποδίδεται στο έλλειμμα σαφούς πολιτικού στίγματος, έτσι το τουλάχιστον εισέπραττε η κοινή γνώμη. Επίσης, απουσίαζε εξ ίσου κάποια πολιτική συμμαχιών. Όταν φτάνεις το 18%, δεν μπορείς να σκέφτεσαι αλαζονικά ότι θα αλλάξεις τον κόσμο με αυτό. Μπορείς, όμως να θέτεις τους όρους σου σε μια διαδικασία αλλαγής στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχει οποίος άλλος αποδεχόταν αυτούς τους όρους.

* Μπορείς, όμως, όχι αλαζονικά αλλά για λόγους πρόνοιας, να πεις ότι γνωρίζοντας τους υπαρκτούς όρους του παιχνιδιού – πολιτικούς συσχετισμούς και κοινωνική διαθεσιμότητα – δεν θεωρώ ότι υπάρχουν δυνατότητες διεξόδου, και με εμένα μέσα, αυτή την ώρα.

- Σύμφωνοι, αλλά μπορώ να βάλω ορισμένους ελάχιστους όρους. Αυτό θέτει επί τέλους επιτακτικά ένα ζήτημα πολιτικής. Η Δεξιά στην Ευρώπη, σε παρόμοιο πλαίσιο, ενισχύει σήμερα την θέση της. Γιατί; Η Αριστερά στην Ευρώπη εξαντλείται στα κινήματα και χάνει την κοινωνία ως σύνολο. Η Αριστερά απευθύνεται στις ποικίλες μειονότητες και μάλιστα με μειονοτικό λόγο, ενώ περιέργως η Δεξιά, επωφελείται του κενού, και καταθέτει για πρώτη φορά, στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης, πλειοψηφικό πολιτικό λόγο. Στην πολιτική, το κενό καλύπτεται χωρίς χρονοτριβή από τον αντίπαλο.

* Τα κινήματα δεν είναι κοινωνία;

- Είναι συνιστώσες της κοινωνίας. Κοινωνία είναι το σύνολο. Και σε αυτό αντιστοιχεί η πολιτική έννοια της Δημοκρατίας για όλους (Republique), με την οικουμενική πολιτική για όλους. Παραδόξως, η Δεξιά σήμερα είναι περισσότερο πολιτικοποιημένη από την Αριστερά, η οποία, εξαντλούμενη στην στήριξη των επιμέρους κινημάτων, κινδυνεύει να χάσει το πολιτικό πρόσωπό της. Παρούσα και υπερπαρούσα σε ειδικά, τοπικά και περιφερειακά θέματα, χάνει το πρόσωπό της έναντι του συνόλου, το οποίο υποβαθμίζει ως εννοιολογικά ξεπερασμένο. Μπορεί αυτό το ρεύμα σκέψης να μην διατρέχει το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διαθέτει οπωσδήποτε αριστερούς τίτλους και περγαμηνές, υπάρχει διάχυτο γενικότερα και σαφώς επηρεάζει σε κρίσιμο βαθμό τις πολιτικές δυνατότητες της Αριστεράς τον τρόπο με τον οποίο η Αριστερά προσεγγίζει σήμερα το ζήτημα της πολιτικής.

* Εδώ, ασφαλώς, παίζουν το ρόλο τους και τα Μ.Μ.Ε.

- Ασφαλώς. Τα ΜΜΕ και οι λεγόμενες δημοσκοπήσεις. Στο μεταμοντερνισμό, βασικό αξίωμα είναι ότι η πραγματικότητα είναι διαπλάσιμη, ανεξαρτήτως κοινωνικής και ιστορικής βαρύτητος. Ότι δεν υπάρχουν βαρύτητες, αλλά μόνον αφηγήσεις, που επιλέγει κανείς κατ’ ελεύθερη επιλογή. Όμως, βαρύτητες υπάρχουν και μας καθορίζουν, ακόμη και αν εμείς το αγνοούμε.

* Ποια είναι η νέα υλική πραγματικότητα στην οποία βασίζεται ο μεταμοντερνισμός στην πολιτική;

- Ο μεταμοντερνισμός κατά την τελευταία 20ετία συγκρίνεται πολιτικά με τον στρουκτουραλισμό στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Αμφότεροι φιλοδοξούν να καλύψουν ιδεολογικά ένα κύμα σχετικής αμπώτιδος των κοινωνικών αγώνων. Το 1960 προβλήθηκε ιδιαίτερα η ικανότητα αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος και η ικανότητα αφομοίωσης όλων των αμφισβητησιακών κινημάτων. Με τον μεταμοντερνισμό, προβάλλεται η πολυδιάσπαση των εργασιακών συνθηκών, λόγω της πληροφορικής επανάστασης και της παγκοσμιοποίησης. Προεξοφλείται η πολυδιάσπαση των κοινωνικών τάξεων και η κατάρρευση της βασικής σκηνής της ιστορίας που για την Αριστερά ήταν πάντοτε η έννοια της κοινωνίας και συνεπώς της πολιτικής. Όμως, ακόμη και αν γίνει δεκτή η διάσπαση της εργασίας και των τάξεων, η πολιτική δεν καταργείται, αλλά επιβάλλεται ακόμη περισσότερο, στο μέτρο που με την πολιτική ενοποιούνται και ενοηματώνονται οι πολυδιασπασμένες κοινωνικές καταστάσεις. Καθετί το κοινωνικό είτε θα εκπέσει σε συντεχνιακό, εάν αφεθεί εκτός πολιτικής, είτε θα αναβαθμισθεί με την πολιτική και θα γίνει πρόβλημα όλων. Η πολιτική δεν είναι απλώς μια παθητική αντανάκλαση των κοινωνικών συνθηκών, αλλά διατηρεί αυτοτέλεια και είναι το επίπεδο που συναντιούνται όλες οι κατ’ ιδίαν κοινωνικές καταστάσεις. Οποίος επισημαίνει την κοινωνική εκμετάλλευση και αδικία, είναι υποχρεωμένος να προσβλέπει στην πολιτική, ώστε με το σύνολο της κοινωνίας, να προκύπτει δυνατότητα διορθωτικών κινήσεων και ανατροπών.

* Το αποτέλεσμα για το ΣΥΡΙΖΑ, πώς το χαρακτηρίζεις;

- Ήταν αποτέλεσμα καθόλου ικανοποιητικό, αλλά όχι βέβαια και καταστροφικό. Ήταν απογοητευτικό σε σχέση με τις ελπίδες που είχαμε, τις προσδοκίες που είχαν αναπτυχθεί. Αυτό, όμως, δεν είναι επαρκής λόγος που να εξηγεί την θλιβερή διαχείριση του αποτελέσματος που ακολούθησε.

* Γιατί θεωρείς ότι υπάρχει επαρκές έδαφος για να αναστραφεί το κλίμα;

- Η κοινωνία υπάρχει, με τα προβλήματά της, ακόμη και αν δεν βρίσκει αντίστοιχη πολιτική έκφραση. Όταν υπάρχει πολιτικό έλλειμμα, δεν καταργείται η κοινωνική δυναμική, αλλ’ αυτή λαμβάνει εκρηκτικότερες και εκτός έλεγχου μορφές και διαστάσεις. Θα ήταν γενικότερα θετικό, να υπάρξει πολιτική διατύπωση των κοινωνικών προβλημάτων, όχι μόνο για τις σχετικές κάθε φορά μειονότητες, αλλά ταυτόχρονα για την πλειοψηφία. Ενόσω δεν διαφαίνεται πολιτική διέξοδος στον ορίζοντα, τότε η επαπειλούμενη έκρηξη κινδυνεύει να αποβεί μεγαλύτερη. Οι κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν και ενισχύονται. Η κοινωνία γεννάει αυτές τις δυνάμεις και τον ριζοσπαστισμό τους, ανεξάρτητα απο το εάν βρίσκουν η όχι πολιτική έκφραση.

* Να δούμε τι γίνεται και στην Ευρώπη.

- Σίγουρα πρέπει να παρακολουθούμε τις εξελίξεις εκεί. Για παράδειγμα το Μπλόκο στην Πορτογαλία, που επέτυχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα από εμάς. Και εκεί είχαν προβλήματα με τις συνιστώσες τους, πολιτικές και κοινωνικές. Όπως επίσης η Die Linke στη Γερμανία. Να ανταλλάξουμε εμπειρίες.

* Είναι δύσκολη η στιγμή για το ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που συζητάμε. Τι θα πρότεινες εσύ, ως ένας ανένταχτος, αριστερός διανοούμενος;

- Έχω να πω ότι γίνεται μεγάλη ζημιά. Συναντώ ανθρώπους που είναι απογοητευμένοι, διότι αισθάνονται το ότι αυτό που συμβαίνει είναι ο ανταγωνισμός, το λιγότερο για καρέκλες. Κι αυτό είναι αρνητικό. Η καχυποψία άρχισε από τη διαμάχη για το ευρωψηφοδέλτιο. Να σημειωθεί ακόμη ότι και η πρωτοβουλία για συγκρότηση πόλου και σε συνεργασία με το ΚΚΕ ήταν έξω από την πολιτική κουλτούρα που είχε καλλιεργηθεί και που δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί με τίποτα. Απομάκρυνε πολλούς ανθρώπους που μας είχαν πλησιάσει πολύ.

* Τι σκέφτεσαι γύρω από τα λειτουργικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ που συζητιούνται έντονα αυτές τις μέρες;

- Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απευθύνεται προς ολόκληρη την κοινωνία και όχι μόνον στους οπαδούς του, ούτε βέβαια ακόμη λιγότερο να περιορίζεται σε συναντήσεις μεταξύ των ηγετικών στελεχών των οργανώσεων που τον απαρτίζουν. Όταν οι ανένταχτοι εντάσσονται είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τους ήδη ενταγμένους σε συνιστώσες οργανώσεις. Όμως το κρίσιμο ζήτημα παραμένει η παρουσία και η οργανική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην κοινωνία και όχι τα γραφειοκρατικά προνομία και ποσοστά που η κάθε συνιστώσα είναι σε θέση ν’ αποσπά και να κατοχυρώνει έναντι των υπολοίπων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτα από όλα η ίδια η κοινωνία.

Αποχαιρέτα την Αριστερά που ήξερες

Μερικά αγωνιώδη ερωτήματα:

1. Προς Συνασπισμό

Εαν θέλετε τόσο πολύ να σας ξαναεμπιστευθεί ο κόσμος γιατί δεν καταργείτε τις τάσεις;

Ούτως ή άλλως κανείς δεν διαγράφεται στον Συν για τις απόψεις του. Τι φοβόσαστε;

Όλοι γνωρίζουν πια ότι η μόνη είδηση από την πλευρά αυτή που θα φέρει πραγματική κι όχι επίπλαστη συννενόηση και θα έδινε το προφίλ του αληθινά ενιαίου κόμματος θα ήταν ακριβώς αυτή! Ειδάλως όλοι γνωρίζουν ότι οι μηχανισμοί θα συνεχίσουν να είναι πάνω από το κόμμα και οι φοβίες, οι περιχαρακώσεις και οι εσωτερικοί εχθροί θα βυθίσουν σύντομα το πλοίο αύτανδρο..

2.Προς ΣΥΡΙΖΑ

Γιατί φοβόσαστε την έννοια του μέλους; Ακόμα και οι σύλλογοι και οι δημοτικές ή επαγγελματικές παρατάξεις έχουν μέλη - ο ΣΥΡΙΖΑ σας πείραξε; Φοβόσαστε τους ανένταχτους μην αλλοιώσουν τους μεταξύ σας συσχετισμούς; Τότε φοβόσαστε το λαό της αριστεράς που οι ίδιοι επικαλείστε!

3.Προς Ανανεωτική Πτέρυγα

Γιατί δεν μπορεί κάποιος να έχει, αν θέλει, δύο ή και περισσότερες κάρτες μέλους; Αυτό άραγε δεν συμβαίνει ήδη; Αυτό είναι το πρόβλημα ή η συμμετοχή και η δημοκρατία, η δυνατότητα να έχεις λόγο σε ότι συμβαίνει κι όχι να τα μαθαίνεις από ανακοινώσεις των αυτοανακηρυγμένων ηγετόρων και ηγετίσκων;

Περιμένουμε κάποια "συγκλονιστική" απάντηση που θα πείσει ότι κάτι κινείται επιτέλους στην αριστερή έρημο.. Αλλιώς "αποχαιρέτα την Αριστερά που ήξερες".

Ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Φ. Κουβέλη στην εκδήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

• Συναντιόμαστε λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, νοιώθοντας τη μεγάλη απουσία. Τιμούμε και σήμερα το Μιχάλη Παπαγιαννάκη, το δικό μας Μιχάλη, τη σκέψη του, τους ανοικτούς ορίζοντές του. Ξέρουμε, και εκείνος το ήξερε, πόσο σφράγισε την συλλογική μας πολιτική πορεία, αλλά και την προσωπική για πολλούς από μας. Θα τον τιμούμε με τις πράξεις μας, με τη στάση μας.

• Συναντιόμαστε σήμερα καθώς ο πολιτικός χώρος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έχει εισέλθει σε φάση βαθιάς κρίσης.

Συναντιόμαστε για μια ακόμα φορά, μέλη και στελέχη του ΣΥΝ που ανήκουμε στην Ανανεωτική του Πτέρυγα, πολλοί φίλοι και φίλες που βρίσκονται πάντα κοντά μας, αγωνιστές και αγωνίστριες του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς, που κράτησαν για χρόνια ζωντανή τη φλόγα της ανανέωσής της, σύντροφοι και συντρόφισσες του δημοκρατικού, του σύγχρονου και μεταρρυθμιστικού της ρεύματος. Σφίγγω δυνατά το χέρι των συντρόφων μας που είναι σήμερα μαζί μας.

Συναντιόμαστε σήμερα για να δούμε πώς διαμορφώνεται το νέο πολιτικό τοπίο και τι μπορούμε εμείς να πράξουμε για να αντιστοιχηθούμε με τις χιλιάδες αριστερούς πολίτες με έκδηλες αγωνίες για τη μελλοντική πορεία της αριστεράς και της χώρας μας.

• Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι κάλπες έστειλαν – και με την άνευ προηγουμένου αποχή – ισχυρά μηνύματα κριτικής και απόρριψης πολιτικών επιλογών που αφορούν σε όλα τα κόμματα. Σε όλα, και στον πολιτικό χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως, με αντιφατικό τρόπο, οι ευρωεκλογές εξέφρασαν την αγωνία και την προσδοκία των πολλών πολιτών για μια νέα πορεία της χώρας μας.

Η μεγάλη υποχώρηση της επιρροής της ΝΔ θέτει ξανά στην ημερήσια διάταξη το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Οι κεντρικές πολιτικές της κυβέρνησης είναι αποδεδειγμένα αντίθετες με τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού. Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται, και τώρα και στο μέλλον, από κυβερνήσεις που δεν στηρίζονται ούτε καν στο 40% όσων ψηφίζουν.

Απάντηση δημοκρατική και σύμφωνη με τη βούληση της πλειοψηφίας δεν είναι βεβαίως η επιστροφή στο παρελθόν. Η δικομματική εναλλαγή την οποία προσδοκά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι και αυτή μειοψηφική. Μειοψηφική διακυβέρνηση σημαίνει εφαρμογή μειοψηφικών πολιτικών. Σημαίνει πραγματικά αδύναμες κυβερνήσεις απέναντι στα ποικιλώνυμα κέντρα οικονομικής εξουσίας. Έτσι, καταλήγουν κυβερνήσεις και στελέχη τους στο ρόλο του μεσολαβητή παράνομων πράξεων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας. Έτσι ζουν και βασιλεύουν τα σκάνδαλα, η αδιαφάνεια, η προσβολή και η λεηλασία του δημόσιου αγαθού και του δημόσιου χρήματος.

Δεν εθελοτυφλούμε. Η κάλπη των ευρωεκλογών δυνάμωσε ανησυχητικά την ξενοφοβική δεξιά του ΛΑΟΣ. Η άνοδος των ψήφων του είναι εν μέρει, μόνον, ψήφος διαμαρτυρίας. Η δυναμική του παρέμβαση στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης δυστυχώς σφράγισε τις πρώτες μετεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης. Μπορεί να μην σχηματίστηκε κυβέρνηση ΝΔ-ΛΑΟΣ, κίνδυνο που εγκαίρως και καίρια επισήμανε ο πάντα οξυδερκής Λεωνίδας Κύρκος, αλλά τη στολή της βίαιης εκστρατείας κατά των μεταναστών τη φόρεσε αμέσως η κυβέρνηση. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξέλιξη που επιβάλλει δημοκρατική εγρήγορση και ενωτικές πρωτοβουλίες αντιμετώπισης του ακροδεξιού χώρου.

Συγχρόνως υπογραμμίζουμε ότι στις ίδιες κάλπες εκδηλώθηκε η αναζήτηση νέων δρόμων. Η αξιοσημείωτη είσοδος των “Οικολόγων - Πράσινων” εκφράζει την αγωνία για το περιβάλλον, την αντίθεση στις πολιτικές που το καταστρέφουν, αλλά και υπογραμμίζει τις οικολογικές ασυνέπειες και ανεπάρκειες των άλλων δυνάμεων και του ΣΥΡΙΖΑ.

• Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ δεν χωρούν μισόλογα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα χαρακτήρισε το 4,7% καθαρή ήττα του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ και των επιλογών της ηγεσίας του ΣΥΝ. Είναι ήττα της πολιτικής του.

Η αποτυχία των εκλογικών στόχων που πρόσφατα τέθηκαν – τρίτη θέση, τρεις ή τέσσερις ευρωβουλευτές – είναι και οδυνηρή και σοβαρή.

Για πρώτη φορά στην ιστορία μας το ποσοστό στις ευρωεκλογές είναι χαμηλότερο των εθνικών εκλογών.

Οι αριθμοί δείχνουν απώλεια 120.000 ψηφοφόρων από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, ούτε ενάμισι χρόνο πριν.

Δεν πρόκειται για απώλειες περιφερειακές. Είναι απώλειες από το σώμα

του ανανεωτικού χώρου.

Το μέγεθος των απωλειών σε συνδυασμό με ποιοτικά στοιχεία για το ιδεολογικο-πολιτικό στίγμα, μας οδηγούν στο εξαιρετικά σημαντικό πολιτικό συμπέρασμα ότι στις 7 Ιουνίου εκδηλώθηκε αποφασιστικά και δυναμικά μεγάλη κρίση εκπροσώπησης στο δικό μας πολιτικό χώρο.

Χιλιάδες πολίτες και αγωνιστές, αγωνίστριες της ανανεωτικής αριστεράς δεν αναγνώρισαν τις δικές τους διακριτές πολιτικές απόψεις και ιδέες στις βασικές επιλογές που προσδιορίζουν την πολιτική της πλειοψηφίας και της ηγεσίας του χώρου. Και αρνήθηκαν να ψηφίσουν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ίδιες ενστάσεις και ανησυχίες εκφράζονται και από ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, που έφθασαν στην κάλπη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., χωρίς πολιτική έμπνευση, που ψήφισαν όμως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με πολιτική ανοχή, γεγονός που δημιουργεί ανησυχίες για μεγάλη συρρίκνωση και στο μέλλον.

Γι αυτό και τις αιτίες της ήττας, άρα και τις σχετικές ευθύνες, δεν θα τις βρούμε σε επιμέρους επικοινωνιακά λάθη, σε διαδικαστικά ζητήματα και τακτικούς χειρισμούς. Δεν τα υποτιμώ. Αυτά όμως δεν είναι η ουσία της μειωμένης εκλογικής απήχησης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία είναι η στρατηγική, οι πολιτικές θέσεις και δράση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές έκριναν οι πολίτες. Γιʼ αυτές ψήφισαν ή απείχαν. Έκριναν τις βασικές επιλογές που σφράγισαν την πολιτική εικόνα του χώρου και έπληξαν, δυστυχώς, την ενότητά του.

• Εμείς καταθέτουμε σήμερα βασικές μας σκέψεις και τις θέτουμε στη βάσανο της δημόσιας κριτικής.

Το μήνυμα των ευρωεκλογών για τον ΣΥΝ ήταν καθαρό, δυνατό και ταυτόχρονα σήμα κινδύνου. Μήνυμα αποδοκιμασίας της πολιτικής του ΣΥΝ και ηχηρή προειδοποίηση για τις επόμενες εθνικές εκλογές.

Με τα δύο μεγάλα κόμματα να συγκεντρώνουν, για πρώτη φορά μετά τις ευρωεκλογές του 99, ποσοστά κάτω από 70%, με διάχυτη την αποδοκιμασία για την εφαρμοζόμενη πολιτική της ΝΔ και την αποστροφή για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, με την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε. Δεν έπεισε ότι είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως δεν έπεισε ότι μπορεί να αποτελέσει δύναμη διεξόδου, δύναμη εγγύησης για μια διαφορετική πορεία της χώρας.

Είχαμε επισημάνει από καιρό τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα που συνόδεψαν τον ΣΥΝ από το τακτικό του συνέδριο και μετά, όλη την προηγούμενη περίοδο.

Από την πρώτη κιόλας φάση υλοποίησης των κατευθύνσεων του συνεδρίου, κατευθύνσεων της πλειοψηφίας βεβαίως, αφού η Ανανεωτική Πτέρυγα τις είχε καταψηφίσει, φάνηκαν τα τεράστια αδιέξοδα του γενικού μας προσανατολισμού. Δεν διαμορφώθηκε ποτέ ένα σαφές και σταθερό πολιτικό σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και με αναφορά στο μπλοκ των πολιτικών δυνάμεων που θα το υλοποιήσουν.

Όταν εκφραζόταν η απόλυτη αδιαφορία μας για το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας και επιχειρούσαμε υπό την πίεση των πραγμάτων να απαντήσουμε στο μέγα αυτό ζήτημα, το εναλλασσόμενο γαϊτανάκι των εκδοχών που εκπέμπαμε, όταν δεν προκαλούσε στους πολιτικούς παρατηρητές μειδιάματα, προκαλούσε εκπλήξεις και απορίες για την προχειρότητα του πολιτικού μας μηνύματος.

Στη δημοσκοπική μας έκρηξη, στα 18% (που βεβαίως ποτέ δεν αναλύθηκαν με σύνεση και σοβαρότητα όπως θα έπρεπε), δηλώναμε έτοιμοι να διαδεχθούμε το ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό χάρτη της χώρας, καταγραφόμενοι -όπου να ναι - όχι μόνο ποιοτικά αλλά και αριθμητικά ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη.

Όταν τα δημοσκοπικά ευρήματα άρχισαν να περιορίζονται, καταθέσαμε το σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς.

Όταν μας θεώρησαν επιεικώς ανεδαφικούς, περάσαμε στο σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ και διαγραμμένοι/αποχωρούντες του ΠΑΣΟΚ.

Όταν δεν κατέφθαναν αποχωρούντες από το ΠΑΣΟΚ, επιστρέψαμε στο «κυβέρνηση της Αριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ»

Όταν το ΚΚΕ μας έστελνε την άρνησή του και τις ειρωνείες του, επιστρέψαμε στο «ΣΥΝ και ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή», έχοντας όμως αφήσει «άδεια την καρέκλα» δίπλα μας για το ΚΚΕ.

Όταν τον Δεκέμβρη το ΚΚΕ μας επετέθη με τον γνωστό βίαιο τρόπο, θυμώσαμε, και λόγω θυμού πετάξαμε την καρέκλα.

Και όταν μια βδομάδα πριν την κάλπη οι δημοσκοπήσεις μας βύθιζαν, επανήλθε ο τρίτος πόλος με ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, αλλά αυτή τη φορά και με Οικολόγους, που ήταν επίκαιροι.

Με ένα τέτοιο πολιτικό «σχέδιο πινγκ-πονγκ» και με μια απολύτως αδικαιολόγητη αλαζονεία και αμετροέπεια, η πολιτική μας αξιοπιστία άρχισε να γίνεται ζητούμενο πια.

Τα όσα αλαζονικά και αμετροεπή λέγονταν ερέθιζαν επαναστατικά στις γραμμές μας διάφορους αφελείς, όταν τα άκουγαν, αλλά απωθούσαν κατά μάζες έναν κόσμο, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, που είχε παράσχει σʼ αυτή τη φάση απλόχερα την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΝ.

Ακολούθησε ο Δεκέμβρης με όσα τραγικά ζήσαμε: Τις σπουδαίες διαδηλώσεις, την οργή και την απόγνωση της νεολαίας. Το αίμα του μικρού μαθητή, την καμένη πόλη, τη βία, την απόγνωση, αλλά και τους βανδαλισμούς και το πλιάτσικο της κουκούλας.

Σοβαρές παραλείψεις και λάθη του κόμματος επέτρεψαν τη συκοφάντησή του και κατέγραψαν με αρνητικό τρόπο τον ΣΥΝ στην κοινωνία.

Υπάρχουν ευθύνες γιʼ αυτό, μεγάλες ευθύνες. Δεν θέλω να πω αυτή την ώρα τίποτα άλλο γιʼ αυτήν την περίοδο. Ένα μόνο θα πω: συντρόφισσες και σύντροφοι, ο Δεκέμβρης μας στοίχισε πολύ ακριβά.

Για να φθάσουμε τέλος στις ευρωεκλογές.

Στις ευρωεκλογές, η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σφράγισε με τον αρνητικότερο τρόπο την πολιτική και εκλογική μας προσπάθεια. Απομακρύνθηκε από το βασικότερο ίσως χαρακτηριστικό της ύπαρξης μας, από τον αριστερό μας ευρωπαϊσμό και δημιούργησε κύματα πικρίας στον κόσμο μας, στην ιστορική βάση του χώρου μας, στους πολίτες της ανανεωτικής αριστεράς.

Το προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε ως περιληπτικό, επί τα χείρω, των 15 σημείων και η ευρωδιακήρυξη, ήταν κείμενα στα οποία καταγράφονταν οι κοινοί τόποι των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουν ως «αντισυστημική και αντικαπιταλιστική αριστερά». Δηλαδή:

Απόρριψη των μεταρρυθμίσεων

Απόρριψη της πράσινης ανάπτυξης

Απόρριψη της κρατικής ρυθμιστικής παρέμβασης

Όλα τα παραπάνω θεωρούνταν απλώς κόλπα και τεχνάσματα διάσωσης και επιβίωσης του καπιταλισμού, τα οποία δεν ενδιαφέρουν την Αριστερά, και στα οποία η Αριστερά δεν πρέπει να ανακατεύεται, δηλαδή να ασκεί πραγματική πολιτική.

Δεν είχε συγκεκριμένο και σαφές στίγμα για τα κοινωνικά ζητήματα. Δεν ανέδειξε τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Περιορίσθηκε στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς ταυτόχρονα να προτάξει συστηματικά διεκδικητικές – μεταρρυθμιστικές προτάσεις για τα προβλήματα των πολιτών και της χώρας. Ο καταγγελτισμός δεν είναι ικανός από μόνος του να συντελέσει στην αλλαγή των συσχετισμών. Δεν διαμόρφωσε σχέση προγραμματικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες.

Η Αριστερά καταγράφεται ως μία μετωπική, αντισυστημική, αντικαπιταλιστική δύναμη απέναντι στις δυνάμεις του αστισμού.

Ειδικότερα στο κείμενο της διακήρυξης για τις ευρωεκλογές, η ΕΕ παρουσιάστηκε ως το απόλυτο κακό. Η παρούσα Ευρώπη δεν αφορά την Αριστερά. Απορρίπτονταν όλες οι συνθήκες που συγκροτούν την ΕΕ. Δεν υπήρχε παρά μόνο μία αναφορά στο ΚΕΑ για να δηλωθεί ότι πρέπει να συμμαχήσει με την αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη. Δεν υπήρχε καμία αναφορά στην ανάγκη για μια νέα ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη. Απαξιώνονταν πλήρως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ακόμα και οι εκλεγμένοι όπως το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ως έχοντες μόνη αποστολή την καταδυνάστευση των υποτελών τάξεων, χωρίς να υπάρχει καμιά πρόταση για τη θεσμική συγκρότηση της ΕΕ. Εννοείται ότι απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Η Ευρώπη εμφανιζόταν μόνο ως πεδίο ταξικών, κινηματικών αγώνων και διεκδικήσεων και έτσι «από τα κάτω», θα προέκυπτε μια άλλη Ευρώπη του σοσιαλισμού σε έναν διαφορετικό κόσμο. Και αυτό, ακόμα χειρότερα, με την εντελώς λανθασμένη, εθνικής αναδίπλωσης αντίληψη, της αλλαγής των συσχετισμών πρώτα σε κάθε επί μέρους χώρα.

Ο πολιτικός εκτοπισμός του συντρόφου μας Δημήτρη Παπαδημούλη, του καλύτερου έλληνα ευρωβουλευτή, σε σίγουρα μη εκλόγιμη θέση κορύφωσε την έλλειψη αξιοπιστίας. Πέραν πάσης αμφιβολίας ο καθένας πια καταλάβαινε τις πραγματικές στοχεύσεις. Τώρα όλοι αντιλαμβάνονται πόσο αυτοκτονική πολιτική επιλογή ήταν.

• Δεν φοβηθήκαμε να προειδοποιήσουμε. Και γι αυτά και για τα προβλήματα που θα προκαλούσε το ηγετικό δίδυμο στην ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Προσπαθήσαμε εγκαίρως και στα όργανα και στις οργανώσεις και δημόσια να αποτρέψουμε όλη αυτή την καταστροφική πορεία.

Τώρα, μετά την κατάρρευση των αυτάρεσκων και αποδεδειγμένα παραπλανητικών προβλέψεων, ήρθε η κρίση.

Δεν είναι μόνον η αποτυχία αποτελεσματικής διεύθυνσης του κόμματος και των πολιτικού χώρου. Δεν είναι μόνον η πρόκληση διαίρεσης στην κοινωνική μας βάση. Δεν είναι μόνον η κρίση εκπροσώπησης του ανανεωτικού αριστερού χώρου στην οποία αναφερθήκαμε.

Εδώ και μήνες βαθαίνει η κρίση ταυτότητας του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, ευρύτερα του πολιτικού μας χώρου. Τι πολιτική δύναμη θα είναι; Αντισυστημική, όπως διαφημίζεται, που θα ενισχύει τις διαιρέσεις στο λαό για να παράγει τηλεοπτικό θέαμα; Ή αποφασισμένη ενωτική δύναμη των ώριμων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία;

Οι κεντρικές επιλογές της πλειοψηφίας της ηγεσίας δοκιμάστηκαν, όπως άλλωστε η ίδια είχε ζητήσει.

Δοκιμάστηκαν. Πέτυχαν;

Όλες απέτυχαν.

• Τώρα απαιτείται μια μεγάλη πολιτική στροφή.

Η αναγνώριση της αποτυχίας είναι το πρώτο βήμα για τη διόρθωση. Η ομολογία των λαθών πρέπει να γίνεται όχι για να δηλώνει καταστροφικές διαθέσεις, αλλά για να υπάρχει η κρίσιμη και πολιτικά ειλικρινής συναγωγή συμπερασμάτων. Δυστυχώς στον ίδιο αυτό χώρο πριν μια βδομάδα η Κεντρική επιτροπή του ΣΥΝ αρνήθηκε να σεβαστεί την πραγματικότητα και αποφάσισε κατά πλειοψηφία ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα.

Και αμέσως μετά ξέσπασε η κρίση με την παραίτηση – και την ανάκλησή της - του Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος έθεσε εν αμφιβόλω σειρά επιλογών της τελευταίας περιόδου.

Η κρίση είναι παρούσα και θα εξελίσσεται αν δεν αντιμετωπισθούν τα πολιτικά ζητήματα που την προκάλεσαν.

Σε κάθε περίπτωση οι αιτίες και οι σχετικές ευθύνες είναι αναγκαίο να συζητηθούν το επόμενο διάστημα όχι μόνο από την ηγεσία, αλλά ανοικτά μπροστά στα μέλη και τους αριστερούς πολίτες που θέλουν να αναζητήσουν, να συζητήσουν, να πάρουν θέση. Μόνον ένας ανοιχτός, δημοκρατικός διάλογος θα δώσει λύσεις και προτάσεις. Ένας διάλογος μπροστά στην κοινωνία, ειλικρινής διάλογος, χωρίς βεβαιότητες και εφησυχασμούς, χωρίς στοιχίσεις, και περιχαρακώσεις σε κομματικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες.

Κάνουμε δραματική έκκληση.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα μπροστά στις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές που περνάει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, μπροστά στην κρίση και του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στη μεγάλη κρίση στην ηγεσία τους, επιμένει ότι απαιτείται και προτείνει :

- Αναβάπτιση στις μεγάλες ανανεωτικές, σύγχρονες και δημοκρατικές αρχές που γέννησαν τη δική μας Αριστερά.

- Μεγάλη στροφή στην πολιτική και κοινωνική παρέμβαση

- Ανακαθορισμός σε νέα βάση του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι δραματική έκκληση.

Δικαιούμαστε – με βάση όσα έγιναν – να την χαρακτηρίσουμε και προειδοποίηση.

Δεν καταστροφολογούμε.

Θέλουμε να δούμε το 4,7% ακριβώς σαν ευκαιρία.

Προϋπόθεση για να αλλάξει ρότα το καράβι, είναι να στρίψουμε το τιμόνι, να μην συνεχίσει να σημαδεύει και τη δεύτερη ξέρα.

Στη διαφορετική πορεία μπορούν να συμβάλουν μόνον όσοι είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το δογματικό αλάθητο.

• Οι κεντρικές μας θέσεις οργανώνονται σε τρείς ενότητες :

Πρώτο βήμα είναι να εγκαταλειφθεί η επιθετικότητα προς τις ανανεωτικές αριστερές αρχές και ρίζες μας. Καταλαβαίνουμε τη δυσκολία σειράς ηγετικών στελεχών στο ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο ευρύτερος πολιτικός χώρος της σύγχρονης αριστεράς στη χώρα μας δεν μπορεί να δρα με συνέπεια και συνεκτικά όταν απορρίπτει τις κεντρικές επιλογές του δημοκρατικού δρόμου, της ευρύτερης δυνατής λαϊκής ενότητας, της αναμόρφωσης των θεσμών με τη διεύρυνση της δημοκρατίας. Όταν συγκρούεται με αυτές τις επιλογές εκπίπτει σε αριστερίστικη ομάδα που προκαλεί διεργασίες που ποτίζουν ξένες αυλές, και κυρίως τη δεξιά και την ακροδεξιά.

Μακριά, λοιπόν, από αριστερίστικες επιλογές και συμμαχίες, προκατασκευασμένες απαντήσεις σκοπιμότητας. Με ανοιχτά μάτια και σκέψη για να μελετούμε τις κοινωνικές διεργασίες, με αντιδογματική πνευματική στάση, ελεύθερη σκέψη και κρίση.

Εντάσσουμε τους μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, ειδικά μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής – ηθικής κρίσης. Με καθημερινό αγώνα για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των μεταναστών, την προστασία του περιβάλλοντος, την δημοκρατική ολοκλήρωση και την προοδευτική Ευρωπαϊκή πορεία.

Πρόκειται για μια πορεία χωρίς εμπόδια, εσωτερικά και διεθνή, για μια ανθισμένη λεωφόρο; Όχι βέβαια. Ξέρουμε ότι για να διασφαλισθούν τα προνόμια, οι ανισότητες, τα υπερκέρδη έχουν επιστρατευθεί και στην Ελλάδα και αλλού ένα εύρος “εργαλείων”: από την λαϊκή διαίρεση, το φόβο, τη διαφθορά έως τη βία και την καταστολή.

Η στάση ενός κόμματος του δημοκρατικού δρόμου απέναντι στη βία είναι από τα κεντρικά ζητήματα.

Το ξέραμε.

Η διαίρεση του λαού, η πρόκληση αισθημάτων ανασφάλειας και φόβου, οδηγεί μόνον σε στροφή προς συντηρητικές θέσεις και ακροδεξιά ατζέντα.

Δύναμη της προοδευτικής πορείας είναι η συσπείρωση των λαϊκών, των κοινωνικών δυνάμεων και η δημοκρατία.

Η αναβάπτισή στις μεγάλες ανανεωτικές, σύγχρονες και δημοκρατικές αρχές που γέννησαν τη δική μας Αριστερά είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για τα επόμενα βήματα.

Η θέση της ευρείας ενότητας, που αναφέραμε, είναι ο πυρήνας της πολιτικής στροφής. Ενότητα θέσεων και προτάσεων.

• Χωρίς να επιδεικνύει αλαζονικές συμπεριφορές που προσβάλλουν ακριβώς τους πολίτες με τους οποίους θέλουμε μια κοινή πορεία, η ανανεωτική αριστερά αναζητεί τις πραγματικές συγκλίσεις ανάμεσα στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές εκφράζονται και δρουν στην κοινωνία μας, όχι στο μυαλό μας ή σε αναλύσεις για άλλες εποχές και περιόδους.

Αυτή είναι μια πολιτική που αναπαράγει τους υπάρχοντες συσχετισμούς, όπως μας κατηγορούν οι λάτρεις μιας κάποιας, νέας “αριστερής στροφής”; Είναι μια πολιτική που δεν λογαριάζει την κοινωνική αμφισβήτηση, τις εντάσεις που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η περιθωριοποίηση, ο αυταρχισμός;

Ακριβώς το αντίθετο.

Αλλαγή στις πολιτικές του κράτους, του δήμου, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξουν συμπτώσεις, συνεργασίες που να δημιουργούν δημοκρατικές πλειοψηφίες αλλαγών. Κάθε άλλη επιλογή στο όνομα συνήθως μιας επαναστατικότητας, παριστάνει ότι θέλει να αλλάξει τα πράγματα, αλλά δεν τολμά να το κάνει ή τα αλλάζει προς το χειρότερο.

Οι κοινωνικές αμφισβητήσεις, οι εντάσεις, οι εκρήξεις είναι αποτελέσματα των κυρίαρχων πολιτικών αποκλεισμού, ακόμη και βίας. Είναι εκδηλώσεις του προβλήματος , της κοινωνικής κρίσης. Δεν είναι αυτόματοι οι τρόποι λύσης του προβλήματος, της κρίσης. Πολλές φορές μάλιστα οδήγησαν στην επιδείνωση των πολιτικών συσχετισμών. Εκείνο που μετράει και έχει αποτέλεσμα, είναι η αλλαγή στις πολιτικές.

Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε ότι οι κατεστημένες εξουσίες έχουν όρια ελιγμών και δικές τους στοχεύσεις. Γι αυτό και πάντα συνδυάζουμε τους μικρούς (εντός εισαγωγικών μικρούς) και μεγάλους αγώνες με την αλλαγή στην εξουσία – στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά όχι μόνον σε αυτή.

Δεν εγκαταλείπουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς στους διαχειριστές των σκοτεινών κέντρων εξουσίας και νομής του πλούτου. Στηρίζουμε τη συλλογικότητα που δυναμώνει μέσα από την δημοκρατική, χωρίς εκβιασμούς και απειλές, λειτουργία των αποκεντρωμένων θεσμών στην αυτοδιοίκηση, στα πανεπιστήμια. Έχουμε προσδοκίες για την ανανεωτική δράση των μικρών συλλογικοτήτων και των πρωτοβουλιών των πολιτών. Θεωρούμε σημαντικό το ρόλο των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Έχουμε εγκαταλείψει τη δογματική, γενικευμένη εχθρότητα προς την επιχειρηματική δραστηριότητα, πεισθήκαμε ότι αλλαγή πορείας δεν σημαίνει γενικευμένες κρατικοποιήσεις. Στηρίζουμε τις προτάσεις μας για την ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας στο δυνάμωμα των συλλογικών αγαθών, στις επενδύσεις για τα δημόσια αγαθά, την παιδεία, την έρευνα, την υγεία.

Δεν αντιμετωπίζουμε τη νεολαία ως επικοινωνιακό υλικό προς διαχείριση και αξιοποίηση. Ξέρουμε ότι θέλει υλικό και θεσμικό πεδίο για να αναπτύξει τη δυναμική και τις δράσεις της, ότι αναζητεί προοπτικές και αξίες.

Επαναλαμβάνουμε όσα είχαμε τονίσει τον Ιανουάριο, στην προηγούμενη συνάντησή μας :

Όσο λάθος είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στο στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σε έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο είναι λάθος, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.

O νέος αριστερός μεταρρυθμισμός έχει νόημα και γόνιμες προοπτικές μόνον όταν επιχειρείται σε κάθε βήμα με τη συμμετοχή, την πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων, όταν οι συγκεκριμένες λύσεις και πολιτικές που προωθεί εμπνέονται και χαρακτηρίζονται από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας, όταν είναι δηλαδή κοινωνικά γενικεύσιμες και υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, όταν είναι συμβατές με την προστασία και την αναβάθμιση του περιβάλλοντος, όταν εγγράφονται στη λογική της αειφορίας

Τονίσαμε και επιμένουμε ότι η δική μας εναλλακτική πρόταση εξουσίας, στηριγμένη σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, έχει στόχο να διαμορφωθεί μια αποτελεσματική απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ν.Δ., να υπάρξει ελπιδοφόρα διέξοδος στον αποδυναμωμένο δικομματισμό, και αποτροπή της αναστήλωσής του και να μετατοπιστεί ο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων υπέρ των αναγκαίων αλλαγών.

Τρίτη ενότητα θέσεων μας, συνέπεια των δυο προηγουμένων, είναι πώς βλέπουμε το ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ.

Ας προσέξουμε τα επόμενα που σχετίζονται με τις συζητήσεις των ημερών:

α) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επιλογή του κόμματός μας με συνεδριακές αποφάσεις. Σεβόμαστε αυτή την επιλογή που πλειοψήφησε, γιατί σεβόμαστε τη δημοκρατία και τις συλλογικές μας κατευθύνσεις.

Ζητάμε όμως αποσαφήνιση του χαρακτήρα του και των εσωτερικών του δομών.

Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν πράγματα αντίθετα από αυτά που μας πληροφορεί η ηγεσία του Συνασπισμού ότι ισχύουν και απορρίπτουν τον ιδιαίτερο ρόλο του κόμματός μας στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Εμείς δηλώνουμε ότι αρνούμαστε τον υπερσυγκεντρωτικό χαρακτήρα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν δεχόμαστε την εν λευκώ εξουσιοδότηση στις πολιτικές του αποφάσεις που νομιμοποιούνται εκ των υστέρων, χάριν της «αυταξίας» της ύπαρξής του. Εμείς ζητάμε τον ανακαθορισμό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τυπικά και ουσιαστικά, ως πολιτικό συνεργατικό σχήμα και όχι ως σχήμα που θα υποκαθιστά και θα ακυρώνει τον Συνασπισμό και το δικαίωμα διατήρησης των δικών του θέσεων. Δεν αποδεχόμαστε την επιχειρούμενη, με τον έναν ή άλλο τρόπο, μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό σχηματισμό. Μια τέτοια επιλογή είναι έξω από την ιδρυτική μας συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κόμμα μας. Κάρτα μέλους έχουμε μόνο σε ένα κόμμα.

β) Η Ανανεωτική Πτέρυγα και εγώ προσωπικά θέλουμε να διαφυλάξουμε την ενότητα του κόμματός μας. Θέλουμε όμως να δηλώσουμε κατηγορηματικά ότι είμαστε στελέχη με κριτική σκέψη που μας ακολουθεί η παράδοση της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης κομμουνιστικής παράδοσης σε πολύ πιο χαλεπούς καιρούς και η επιμονή στον αγώνα για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Στηρίζουμε και υποστηρίζουμε το κόμμα, μέσα από πολιτική και δράση χωρίς μεταφυσικούς παραλογισμούς. Το κόμμα είναι αυτό που εκφράζεται κάθε φορά ως σχέδιο, ως πολιτική και ως αντίληψη.

Αν επιμένουν σήμερα να εμφανίζονται και να επιχειρούν να κυριαρχήσουν στον ΣΥΝ ιδέες που τον απομακρύνουν από την ιστορική ανανεωτική του διαδρομή, την πορεία του, τα μέλη, τα στελέχη και οι φίλοι του πρέπει να σταθούν όρθιοι και άγρυπνοι φύλακες αυτής της διαδρομής.

Θέλω από αυτό το βήμα να απευθυνθώ και σε όλα τα μέλη του ΣΥΝ και πέραν των συντρόφων μου της Ανανεωτικής Πτέρυγας, σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που περπατήσαμε μαζί όλα τα άνυδρα χρόνια, για να τους πω:

Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά και όχι μεταφυσικά αυτό το κόμμα και θέλει να το υπερασπιστεί, οφείλει να έχει ως ενδιαφέρον όχι μόνο την ενότητα και την ενιαία έκφρασή του, ανεξαρτήτως του τι αυτό εκπέμπει, αλλά και την αταλάντευτη και συνεχή διεκδίκηση γιʼ αυτό που προσπάθησε να είναι και να φέρει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οφείλει λοιπόν να έχει σαφές μέτωπο απέναντι σε ό,τι αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του.

• Το κέντρο του κόσμου δεν είμαστε εμείς.

Οι αναζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις μας έχουν αξία όταν προσφέρουν σε μια διαφορετική πορεία της χώρας.

Μάλιστα, όχι γενικά σε μια διαφορετική πορεία.

Αλλά σε μια προοδευτική, δημοκρατική πορεία βαθιών, σημαντικών αλλαγών.

Στο νέο τοπίο μετά τις εκλογές, κεντρικό ζήτημα παραμένει η κατεύθυνση που θα πάρει η χώρα εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Ποιό μοντέλο θα κυριαρχήσει, ποιοί θα ωφεληθούν, ποιοί θα πληρώσουν, όχι μόνον βραχυπρόθεσμα, αλλά και μακροπρόθεσμα.

Η τύχη του δικομματισμού και της δικομματικής εναλλαγής θα κριθεί κυρίως από το πού θα στραφούν οι πολίτες που απείχαν από τις εκλογές. Εμείς δεν μπορούμε να επιδράσουμε καθοριστικά στο σύνολο αυτών των πολιτών. Μπορούμε όμως να κάνουμε το δικό μας καθήκον.

Στο μερίδιο που μας αναλογεί να καλύψουμε το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε στην έκφραση της ανανεωτικής αριστεράς.

Να μιλήσουμε και να πείσουμε τους πολίτες της κοινωνικής αριστεράς, τους προοδευτικούς πολίτες, όλους εκείνους που προσδοκούν και θέλουν τη ρηγμάτωση του πολιτικού στερεότυπου του δικομματισμού, που κυριάρχησε και σώρευσε τεράστια προβλήματα στην κοινωνία.

Σε αυτό αποσκοπούν οι πρωτοβουλίες και οι προτάσεις μας.

Η συγκρότηση μιας εναλλακτικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας είναι το μόνο στρατηγικό σχέδιο που αμφισβητεί έμπρακτα τη διαιώνιση της κυριαρχίας του δικομματισμού.

• Σύντροφοι και συντρόφισσες

Βρισκόμαστε σήμερα, μετά την εκλογική ήττα, σε σημείο καμπής και οφείλουμε να ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματά μας, να κρατάμε ανοικτά τα αυτιά μας στον αντίλογο, αλλά και να απαντούμε με σαφήνεια.

Θέλω να σας δηλώσω εκφράζοντας και όλα τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, τα στελέχη της ΠΓ και της ΚΠΕ, ότι όσοι συγκροτήσαμε μέσα από πολλές δυσκολίες αυτό το ανανεωτικό ρεύμα μέσα στο κόμμα, θα επιμείνουμε στην Πολιτική και μόνον στην Πολιτική.

Θα μείνουμε αδιάφοροι στις εσωκομματικές συγκρούσεις που γίνονται ερήμην της πολιτικής.

Η κοινωνική και πολιτική υποχρέωση της σύγχρονης, ανανεωτικής και ανανεούμενης αριστεράς, είναι να πρωτοστατήσει, να μην αδρανήσει στη νέα φάση.

Τώρα, πρώτη προτεραιότητα είναι η ανασύνταξη, η ενεργοποίηση όλων των ανανεωτικών αριστερών δυνάμεων και πολιτών ανεξάρτητα από τη στάση τους μπροστά στην κάλπη.

Η σημερινή μας συνάντηση είναι κάλεσμα συσπείρωσης, προβληματισμού και δράσης.

Όλοι μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες, ανησυχίες για τη μελλοντική πορεία. Δεν μας αξίζει όμως η παραίτηση και η απογοήτευση.

Αξίζει και μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.

Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε για μια Αριστερά που εργάζεται με ευθύνη για προγραμματικές συμμαχίες και που δεν αναλίσκεται στην πεισματάρικη αναζήτηση εχθρών, δηλαδή στην αναπαραγωγή μικροκομματικών εξουσιών.

Επιμένουμε στη στρατηγική σημασία της συνάντησης με τις δυνάμεις της Οικολογίας.

Αγωνιζόμαστε για την πραγματική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας, την αποτελεσματική απόρριψη της δικομματικής εναλλαγής.

Απάντηση στην κρίση ταυτότητας του πολιτικού χώρου του Συνασπισμού είναι η ανανεωτική αριστερή και οικολογική φυσιογνωμία.

Απευθυνόμαστε σε κάθε αριστερό, προοδευτικό πολίτη. Σε κάθε μέλος, φίλο του πολιτικού μας χώρου.

Υποστηρίζουμε, χωρίς αλαζονεία, ότι οι πολιτικές προτάσεις, αξίες και αντιλήψεις της ανανεωτικής αριστεράς και της οικολογίας είναι απάντηση στην κρίση της ελληνικής πολιτικής, στην κρίση προοπτικής της χώρας.

Αποκαθιστούν την αξιοπιστία και το κύρος της συλλογικής δημοκρατικής δράσης, εκφράζουν τα άμεσα και γενικότερα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών, των νέων, των ανέργων, των δημιουργών, των ανθρώπων της επιστήμης και του πολιτισμού.

Επαναφέρουν στο επίκεντρο το κρίσιμο θέμα της Ευρωπαϊκής πορείας, της θέσης της Ευρώπης της δημοκρατίας και των λαών σε ένα κόσμο που αλλάζει δραματικά, μέσα από μεγάλες αντιπαραθέσεις.

Οι θέσεις μας δίνουν πλειοψηφικό περιεχόμενο στον αγώνα για τα δικαιώματα όλων, ελλήνων υπηκόων και μεταναστών, προσωρινών και μόνιμων κατοίκων των πόλεων και των γειτονιών μας, απομονώνοντας το ακροδεξιό μίσος, το φόβο και τη βία, στηρίζοντας την αρμονική κοινωνική συνύπαρξη.

Το ξέρετε. Οι ανανεωτικές ιδέες και θέσεις υποστηρίχθηκαν και ρίζωσαν σε αντίξοες και δύσκολες συνθήκες. Δεν σπάζουμε αυτές τις ρίζες. Τιμούμε τους πρωτεργάτες για τη διορατικότητα και την τόλμη τους. Διδασκόμαστε.

Οι ιδέες και οι θέσεις της ανανέωσης εμπνέουν σήμερα και κομματικές δυνάμεις, αλλά και αριστερές δυνάμεις ανένταχτες, εμπνέουν συναγωνιστές και συναγωνίστριές μας που χρόνια παλεύουν μαζί μας για την μεγάλη υπόθεση της ανανέωσης της Αριστεράς.

Η σημερινή μας συνάντηση ας γίνει κοινή δέσμευση.

Δέσμευση δική μας, δέσμευση δική σας.

Επιτρέψτε μου τον προσωπικό λόγο:

Σας διαβεβαιώ: είναι και προσωπική μου δέσμευση.

Θα ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την Αριστερά που ονειρευτήκαμε.

Την αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία και την περιμένει.