Με πολλά μέτρα και σταθμά...

Tου Πασχου Μανδραβελη

Hταν πολλά τα στελέχη του Συνασπισμού που πανηγύρισαν για το πρόσφατο δημοψήφισμα της Βενεζουέλας, το αποτέλεσμα του οποίου «νομιμοποιεί» τον Ούγκο Τσάβες να διεκδικήσει και τρίτη θητεία στο προεδρικό αξίωμα. «Πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός» έγραψε περιχαρής εις εκ των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος. Τα ίδια στελέχη σήμερα επιχειρούν να θέσουν περιορισμό δύο θητειών στους βουλευτές του Συνασπισμού με το πρόσχημα της ανανέωσης. Ετσι, για τη Βολιβία ισχύει το «πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός», ενώ για την Ελλάδα «βουλευτής για όσο θέλει το κόμμα», ασχέτως της θέλησης του λαού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά χρησιμοποιεί πολλά μέτρα και σταθμά για να επιτύχει τους σκοπούς της. Μόλις πριν από μια εβδομάδα η «Αυγή» παρουσίαζε το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ ως σύγκρουση δύο πόλων: «Από τη μια η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών (μια πολυσυλλεκτική αριστερή συμμαχία στην οποία μετέχουν πανεπιστημιακοί του ΣΥΡΙΖΑ, άλλων πολιτικών αριστερών σχημάτων ή ανένταχτοι αριστεροί). Από την άλλη, η Αντι-Συσπείρωση στη Συσπείρωση. Ενα μπλοκ ετερόκλητο...» (Αυγή 1.3.2009). Ετσι, οι του Αριστερού Ρεύματος πανεπιστημιακοί αποτελούσαν «μια πολυσυλλεκτική αριστερή συμμαχία», ενώ οι αντίπαλοί της «ένα μπλοκ ετερόκλητο». Η διαφορά του «πολυσυλλεκτικού» και του «ετερόκλητου» είναι ίδια με τη διαφορά μεταξύ Τσάβες και Κουβέλη. Στη μια ισχύει το «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», στην άλλη «κανένας λαός, μόνο το κόμμα».

Με τέτοιες τακτικές ιστορικά χαντακώθηκε η Αριστερά. Δεν ήταν η επαναστατικότητά της που δεν έθελγε τις μάζες ούτε το κατεστημένο που βυσσοδομούσε εναντίον της. Κυρίως ήταν η ιδεολογική αναξιοπιστία, που από τη μια ορθώς πάλευε για διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων στη δύση, ενώ από την άλλη έκλεινε τα μάτια στις δικτατορίες του ανατολικού μπλοκ. Ετσι, ενώ το ΚΚΕ μαχόταν κατά της πυρηνικής ενέργειας στην Ευρώπη, υποβάθμιζε (τρώγοντας μάλιστα φράουλες) το ατύχημα του Τσερνομπίλ. Στη δεκαετία του ’80 ήταν κατά των Πέρσινγκ και Κρουζ, δεν έλεγε όμως κουβέντα για τους σοσιαλιστικούς SS-20. Ενώ καταδίκαζε με τα πιο σκληρά λόγια τη φαιά τρομοκρατία, βάφτιζε την κόκκινη «πολιτικό έγκλημα».

Εχοντας τόσα μέτρα και σταθμά, η Αριστερά δεν μπόρεσε να γίνει αξιόπιστη λύση. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η λενινιστική - σταλινική προσέγγιση των πραγμάτων, ενώ ήταν κάποτε προνόμιο του ΚΚΕ, διαχέεται πλέον στον όμορο χώρο του, στην πάλαι ποτέ ανανεωτική Αριστερά. Μια Αριστερά που έφυγε από το ΚΚΕ επειδή υπήρχαν πολλά μέτρα και σταθμά. Το ΚΚΕ εσωτερικού γεννήθηκε επειδή πολλοί αριστεροί ένιωσαν γελοίοι να μάχονται κατά της ελληνικής δικτατορίας των συνταγματαρχών, ενώ ταυτόχρονα το κόμμα τούς υποχρέωνε να ευλογούν την εισβολή των σοβιετικών τανκ στην Τσεχοσλοβακία. Δεν ήταν μόνο προάσπιση της εσωκομματικής δημοκρατίας ούτε της δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη. Ηταν η προάσπιση της κοινής λογικής από τα στελέχη του εσωτερικού, σε αντίθεση με τα στελέχη του εξωτερικού που από την ασφάλεια των ανατολικών καθεστώτων έφτιαχναν την πραγματικότητα κατά τις επιταγές του Πολιτμπιρό.

Αυτή η παράδοση της λογικής που χαρακτήριζε την ανανεωτική Αριστερά σβήνει. Η πλειοψηφούσα συνιστώσα μετατρέπει τον ΣΥΝ σε ΚΚΕ, με όσα μέτρα και σταθμά χρειάζονται ο Τσάβες και ο σοσιαλισμός.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ