Tabula Rasa και Quo Vadis

Έξυπνη κίνηση πολιτικού τακτικισμού, εν μέσω πανεκπαιδευτικών συλλαλητηρίων εκ μέρους του Υπουργού Παιδείας κ. Άρη Σπηλιωτόπουλου η πρόσκληση σε ανοιχτό εθνικό διάλογο από μηδενικής βάσεως, αφού επί της ουσίας αδειάζει οποιοδήποτε αντιπολιτευτικό επιχείρημα του τύπου «δεν κουβεντιάζουμε επί αυτών των αρχών», όταν όλες οι αρχές επαναπροσδιορίζονται ab ovo.

Σαφές επίσης ότι το αντεπιχείρημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διά στόματος κ. Άννας Διαμαντοπούλου «Μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και αλλαγή τριών υπουργών, σήμερα ο υπουργός Παιδείας είπε ότι όλα ξεκινούν από μηδενική βάση και ότι η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης είναι 'tabula rasa'. Αυτό είναι μια εύκολη απάντηση για να οδηγηθούν σε εκλογές και σε προεκλογική περίοδο, δεν είναι όμως αυτό που θέλει η χώρα. Η χώρα χρειάζεται απαντήσεις στο quo vadis.» για να καταλήξει στο αναμενόμενο «Και αυτές τις απαντήσεις θα τις δίνει καθημερινά και με συγκεκριμένο τρόπο το ΠΑΣΟΚ» έχει δύο κυρίως στόχους:

Αφενός να μας ξαναθυμίσει τα λατινικά μας και αφετέρου να αναμασήσει την προσδοκώμενη εκλογολογία.

Τελικά, μία κοινοβουλευτική περίοδος σε αυτή τη χώρα έχει μεταλλαχθεί σε μία υπερδιεσταλμένη εκλογική περίοδο με την αρωγή των δημοσκοπικών εταιριών και παν μέτρο δεν είναι τίποτε άλλο από προεκλογική εξαγγελία;

Όμως, το quo vadis δεν είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται η χώρα. Και ο πλέον απαίδευτος έχει πια αντιληφθεί ότι ο δρόμος οδηγεί στο γκρεμό. Μία επιπλέον διαπίστωση δεν κρίνεται απαραίτητη και από αναλύσεις πολιτικές και παρα-πολιτικές αυτή η χώρα βρίθει.

Δει δη λύσεως, ω, πολίτες της Ελλάδος και άνευ τούτης ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων.

Βεβαίως, η κ. Διαμαντοπούλου αμέσως μετά δηλώνει ότι «Το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει σε όλα τα θέματα τη συγκεκριμένη πρότασή του», καίτοι «Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει από μόνο του. Η αλλαγή του συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προϋποθέτει πολύ σημαντικές αλλαγές στο Γενικό και στο Τεχνικό Λύκειο». Γνωστό. Ουδεμία γλαύκα εις Αθήνας επ' αυτού εκόμισε.

Ρητορική, δημοσκοπική ή όχι, η πρόταση του Άρη Σπηλιωτόπουλου, πέραν της αδυναμίας της Κυβέρνησης να δώσει λύσεις ουσιαστικές επί του ζητήματος, είναι καινοφανής για τα ελληνικά δεδομένα και νοοτροπίες.

Εκτός τόπου και χρόνου το ΚΚΕ θα τονίσει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μας παραπλανούν: «Είναι οι βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ για την Παιδεία που και οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με συνέπεια υλοποιούν, η εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση και η προώθηση αντιδραστικών αλλαγών, ώστε όλη η εκπαίδευση να υπηρετεί τις σημερινές ανάγκες της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας» καλώντας σε αγώνες «για να μην υλοποιηθούν οι αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία».

Ερώτημα: Ποιες αντιδραστικές αλλαγές;

1. Εάν το θέμα συζητηθεί εξ' αρχής, καλείται και το ΚΚΕ να συμβάλλει παραγωγικά, ώστε οι όποιες αλλαγές να πάψουν να είναι αντιδραστικές.

2. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το Κεφάλαιο δεν καταργείται. Παρακάτω;

Σε αυτά να προσθέσουμε:

Η πλουτοκρατία και η εμπορευματοποίηση στην Παιδεία πώς ορίζεται; Με τη θέσπιση ιδιωτικών σχολείων και ΑΕΙ ή με τη δωρεάν προς όλους κακής ποιότητας δωρεάν παιδείας, που, ως γνωστόν, ευνοεί την άνθιση της Παραπαιδείας; Και εδώ έχουμε δύο τελείως διαφορετικές ποιοτικές παραμέτρους.

Το ιδανικό θα ήταν βεβαίως υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία προς όλους, αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα παραμείνει μία ακόμη ουτοπία στους πόθους των τελευταίων ρομαντικών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο του Νίκου Φωτόπουλου «Χτίζονται Πολιτείες Απαίδευτων», που δημοσιεύθηκε και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 15ης Νοεμβρίου 2008 προτείνοντας μοντέλα των Education Action Zones που εφαρμόστηκαν στη Βρετανία και των Ζones d' éducation prioritaire εκ Γαλλίας, επισημαίνοντας ότι οι δείκτες εκπαίδευσης και ανάπτυξης ανά περιοχές είναι συμφυείς, κατά συνέπεια, ο ήδη ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης επιβαρύνεται και από μία σειρά τοπικών και περιφερειακών ανισοτήτων. Το μοντέλο αφορά στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και έχει να κάνει πολύ λίγο -έως καθόλου με ΤΕΙ και ΑΕΙ- και δεν είναι καινούργιο. Εφαρμόζεται στη Μεγάλη Βρετανία και στη Γαλλία από τις αρχές της δεκαετίας του '80.

Η διαφορά βέβαια είναι ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος προαπαιτεί και ένα κράτος αποκεντρωμένο και ικανό να λειτουργήσει στην περιφέρεια, η οποία μονίμως εν Ελλάδι πάσχει από δυσανεξία εφ' όλης της ύλης και σε όλους τους τομείς, πόσο μάλλον στην Παιδεία.

Και επιπλέον ασχολείται μάλλον με το πρόβλημα ποιότητας στην Παιδεία της περιφέρειας με στόχο την είσοδο στα ΑΕΙ σε μια κοινωνία που αδυνατεί να απορροφήσει εργασιακά τους χιλιάδες αποφοίτους Ανώτερων και Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, με πρόσθετη τη σκιά της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Φαίνεται ότι η χώρα μας έχει μακρύ δρόμο ακόμα να διανύσει, ώστε στον αρχαίο της πολιτισμό να προσθέσει και κάτι ακόμη απ' το σύγχρονο, για να μπορεί στην αυγή της τρίτης χιλιετίας να καλείται ακόμη το κράτος - λίκνο της Ευρώπης.

Αd referandum και επί τω έργω. Για να θυμηθούμε κι άλλο τα λατινικά μας. Altissima quaeque flumina minimo sono labi. [1]


______________________

Σημειώσεις

[1] Οι βαθείς ποταμοί κυλούν με το μικρότερο δυνατό θόρυβο.

*Aναλύσεις των αποτελεσμάτων της εφαρμογής των Zones d’éducation prioritaire στα γαλλικά εδώ



© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 14 Ιανουαρίου 2009, Αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο Αd astra per aspera