Δυναμική Αριστερά

Του Λεωνίδα Καραδήμου.

από το feleki

Προσωπικά ουδέποτε ανήκα στο χώρο της Αριστεράς, ως εκ τούτου δε θα ήμουν ο κατάλληλος να αναλύσω και να αντικρούσω το κατά πόσον η νέα κίνηση των μέχρι πρότινος Ανανεωτικών του Συνασπισμού πληροί τα κριτήρια των οπαδών του Λένιν, του Μάο, του Τρότσκι ή όποιου άλλου θεωρείται ως μετά θάνατον πρωτοπόρος στα χνάρια του οποίου θα όφειλαν να βαδίσουν όσοι αποσκοπούν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Θα έλεγα πως προς το παρόν δεν έχει και σημασία, καθώς παρά τις κραυγές δεν πρόκειται στις προσεχείς εκλογές να ψηφίσω υπέρ ή κατά του Μνημονίου και ως εκ τούτου δε με αφορά και τόσο η άποψη ενός υποψηφίου για τα γκουλάγκ όσο για τα σκουπίδια, ούτε για το αν είναι εφικτό να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ σε σχέση με το αν η Αθήνα μπορεί να αποκτήσει περισσότερο πράσινο.

Μπορεί να είμαι κοντόφθαλμος, ή μπορεί πολύ απλά να μην αναγνωρίζω πως η ψήφος δεν έχει σκοπό να στείλει ένα μήνυμα, πιστεύοντας πως σκοπός της είναι εκείνος που αναφέρεται στο Σύνταγμα, δηλαδή η διαμόρφωση πλειοψηφίας και μειοψηφίας για τη νομή της εξουσίας, εν προκειμένω της τοπικής. Δε θα ψήφιζα, με άλλα λόγια, με κριτήρια επικοινωνιακά ώστε να φανεί το κατά πόσον μου είναι ευχάριστο το ότι αυξήθηκαν οι φόροι μου ή μειώθηκε η σύνταξη της γιαγιάς μου, θα ψήφιζα με κριτήρια πολιτικά.

Χρειαζόμαστε φερ’ ειπείν δημοτική περίθαλψη και περισσότερους βρεφονηπιακούς σταθμούς; Χρειαζόμαστε αύξηση στα δημοτικά τέλη; Όλα αυτά είναι πολιτικά ζητήματα, και το νεοσύστατο σχήμα το συνειδητοποίησε έγκαιρα. Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολούνταν ακόμη με την επικοινωνιακή επούλωση του πλήγματος που δέχτηκε μετά την άρνηση λαμπερού (και ταλαντούχου) ονόματος από το χώρο της μουσικής και δυο-τρεις άλλους, η Δημοκρατική Αριστερά έπεισε τον επιτυχημένο Συνήγορο του Πολίτη να κατέβει στην Αθήνα και προσεταιρίστηκε τον κ. Γ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αμφότεροι έχουν πολύτιμη πείρα σε σχέση με ζητήματα που αφορούν και τις δημοτικές αρχές: την αναποτελεσματικότητα της γραφειοκρατίας, την απομάκρυνσή της από τον πολίτη, τον οικονομικό μαρασμό και την υποβάθμιση ολόκληρων συνοικιών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης, πως όλα αυτά είναι ζητήματα που δεν παύουν να αφορούν την Αριστερά. Δεν ξέρω κατά πόσον τα δύο αυτά πρόσωπα που επέλεξε να στηρίξει η ΔΑ έχουν κολλήσει αφίσες ή έχουν συμμετάσχει σε αντιιμπεριαλιστικές πορείες, ξέρω όμως με βεβαιότητα πως κανείς με αυτά τα δύο στοιχεία στο βιογραφικό του δεν έπεισε ως τώρα τους Αθηναίους ή τους Θεσσαλονικείς να κάνουν την πολυπόθητη στροφή.

Με το ΠΑΣΟΚ (καλό, κακό, νεοφιλελεύθερο ή οτιδήποτε άλλο) να παραβλέπει την κομματική ιεραρχία και να αγνοεί τις δημοσκοπήσεις, έχουν σίγουρα περισσότερες πιθανότητες να το πετύχουν εκείνοι. Να συνδιαμορφώσουν την τοπική άσκηση της πολιτικής όχι μόνο δια της κατάθεσης προτάσεων ή ψηφισμάτων, ούτε απλά οργανώνοντας ακτιβιστικά γκρουπ για να ματαιώσουν δημοτικές αποφάσεις κοπής δέντρων. Αλλά παίρνοντας οι ίδιοι τις αποφάσεις για την κοπή ή τη φύτευση, μαζί με τις υπόλοιπες.

Φυσικά, για την Αριστερά τα κόμματα που συμμετέχουν στην άσκηση πολιτικής, ήτοι τα κόμματα εξουσίας, είναι ακόμη ταμπού. Δεν έλειψαν οι βερμπαλιστικές εξάρσεις φίλων που έπαψαν μετά τις ανίερες συμμαχίες (με την κυβέρνηση να ακολουθεί τις επιλογές Κουβέλη, πάντως, όχι το αντίστροφο) να αναγνωρίζουν ως αριστερό το νέο σχήμα.

Τουλάχιστον έτσι, επικοινωνιακά, υποθέτω πως οι αποχωρήσαντες παύουν να έχουν το μίασμα της ”διάσπασης”. Αντίθετα, πρέπει να τους αναγνωριστεί πως απάλλαξαν την Αριστερά της διαμαρτυρίας από μια πολύχρονη νόθευση.

Αυτά για όσους αισθάνονται επικοινωνιακά αριστεροί. Για όσους, όμως, βλέπουν στο χώρο τους δυναμική και θεωρούν πως πολιτική αποτελεί και η άσκηση της εξουσίας, οι κοινοί συνδυασμοί θα μπορούσαν να αποδειχθούν εφαλτήριο πολιτικής αλλαγής.

Στην καθημερινότητα των πολιτών, όχι στα καφέ των Εξαρχείων όπου οι υποστηρικτές κάθε συνιστώσας θα ερίζουν για το ποια άποψη για το ΔΝΤ είναι πιο ξεκάθαρα αριστερή ή πουλάει περισσότερο με πήχυ το 15%.