... ενώ το ποίημα που συνθέτουμε από τα νεανικά μας χρόνια είναι περίπου αυτό...
Ακούμε πάντα αυτό:
Ίδιο και απαράλλαχτο...
Απλοϊκό και αφελές το παρακάτω...
Όμως αληθές και ιστορικά αποδεδειγμένο. Ανεξαρτήτως από το αν το εμφυλιακό σκηνικό στην Ελλάδα του 1948 ήταν τέτοιο που δε θα επέτρεπε μία περισσότερο de profundis ανάλυση και εμπεριέχει και τα απαραίτητα στοιχεία της προπαγάνδας, αφού διαφορετικά δε θα περνούσε από τη λογοκρισία.
Το διά ταύτα; Κάποιες απορίες και απέλπιδες κραυγές γιατί ειπώθηκε ένα "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" σε φθηνή variation και φευ! δεν το εκστόμισε καν ένας Χαρίλαος Τρικούπης...
Vejen Δανίας 15 Mαΐου 2009. "Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας", αληθής ο Σαιξπήρος. Αλλά, θα μπορούσαμε άραγε να ψάξουμε να βρούμε τι δεν υπάρχει σάπιο στη Δημοκρατία της Ελλάδας;
© Ελένη Καλλιανέζου
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
Ελενίτσα, πάλι με αντιγράφεις!
Σήμερα, εγώ ανέβασα πρώτος το "οι Γερμανοί ξανάρχονται"!
Σοβαρά; Δεν το είδα, λόγω τιμής!
Σε έχει φάει το φέισμπουκ!
Ξεκόλλαααα
Μορφώνομαι, παιδί μου. Καλά, ε... Πάω να ρίξω φάπα στον πληροφοριοδότη σου... :ΡΡΡ
"Τόχουμε στο αίμα μας"
"Οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται"
"Έίναι φίλοι μας οι Γερμανοί"
O Karl Marx στο βιβλίο του Der achtzehnte Brumaire des Louis Bonaparte αρχίζει με τη φράση: "ο Χέγκελ σημειώνει κάπου ότι όλα τα σπουδαία ιστορικά γεγονότα στον κόσμο κι όλες οι προσωπικότητες εμφανίζονται δυο φορές. Παρέλειψε να συμπληρώσει: την πρώτη φορά εμφανίζονται ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα."
Αν ψάχνουμε ιδιοσυγκρασιακά συστατικά στον Έλληνα, αυτά ζωγραφίζονται στον Κριτία του Πλάτωνα: "Ώ Σόλων Σόλων, Έλληνες αεί παίδες εστε, γέρων δε Έλλην ουκ έστιν [...] Νέοι εστέ τας ψυχάς πάντες. Ουδεμία γαρ εν αυταίς έχετε δι' αρχαίαν ακοήν παλαιών δόξαν ουδέ μάθημα χρόνω πολιόν ουδέν".
Το τελευταίο διαβάζεται ποικιλοτρόπως, γιατί είμαστε αλάστoρες και η γνώση της ιστορίας και των νόμων της επιβεβαιώνει το Μαρξ.
Με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα, επειδή ακριβώς είμαστε αμνήμονες, η ιστορία επαναλαμβάνεται πολύ περισσότερες από δύο φορές και δε φαντάζει καθόλου φάρσα κάθε φορά που επαναλαμβάνεται.
Όταν ο Πάσχος Μανδραβέλης έλεγε το περίφημο "στην Ελλάδα είμαστε επαγγελματίες συγκλονισμένοι" παρέλειπε να γράψει ότι συγκλονιζόμαστε ακριβώς επειδή είμαστε αλάστορες.
"Αλάστορες"
Τελικά παγανιστικοί δαίμονες ή μικροί θεοί?
Αναρωτιέμαι τι είμαι τελικά..
και ο Ρουβάς δύο φορές εμφανίζεται στη eurovision..δεν ξέρω ποιά είναι η τραγωδία και ποιά η φάρσα..
α ρε Μάρξ έχεις ξεπεραστεί απο τα γεγονότα και τους ρουβάδες..
Tι θα πει "παγανιστικοί δαίμονες" ή "μικροί θεοί";
Κι απ' τα δυο, βρε Τάκη, όπως σχεδόν όλοι.
Τι σου κάνει εντύπωση στη Eurovision? Δεν είναι ο Ρουβάς η μεγάλη ιστορική προσωπικότητα που εμφανίζεται δις, αλλά το panem et circenses (:άρτος και θεάματα) που επαναλαμβάνεται...
Όταν διαβάζουμε ιστορία, μένουμε συνήθως στα πρόσωπα και στα γεγονότα στη συγχρονία τους: πότε π.χ. ο Αλκιβιάδης έκοψε την ουρά του σκύλου του ή αν ο αυτοκράτορας Αναστάσιος κυνηγούσε τον ποδόγυρο. Οι νόμοι της ιστορίας όμως περνούν απαρατήρητοι...
Άστα, ρε Τάκη... Αχ!
Αστερούλα, αν ψάχνουμε ιδιοσυγκρασιακά συστατικά στον Έλληνα, αυτά ζωγραφίζονται στον "Πρωταγόρα"! Πώς ξεκινάει ο διάλογος;
Με την ερώτηση: "Πού ήσουν Σωκράτη; Πάλι κυνηγούσες την ομορφιά του Αλκιβιάδη;"....
" O ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε λησμονεί, ο αφελής συγχωρεί αλλά και λησμονεί, ο σοφός όμως συγχωρεί αλλά δεν λησμονεί".
Thomas Szasz, The Second Sin, N. Yόρκη 1973
το προβλημα ειναι οτι το χανουμε παντα το ΚΟΡΜΙ πατριωτες!
To κορμί το χάνουμε γιατί είναι αναπόφευκτο και νομοτέλεια της θνητότητας.
Ε, ύστερα αναρωτιόμαστε για το αν υπάρχει ψυχή κι αναλόγως την παζαρεύουμε. Η πλάνη είναι ότι την ψυχή μας τη θεωρούμε δική μας κι αδιαπραγμάτευτη.
(Δικό μου αυτό, αλλά μπορεί και να ειπώθηκε κι από κανέναν άλλον).
Δημοσίευση σχολίου